Na ongeveer vijf maanden op het Zuid-Amerikaanse continent bereiken we halverwege april het zevende land op onze reis: Peru. Colombia was soms een rollercoaster aan chaos en we stonden vaak versteld van hoe de dingen daar gaan. Ecuador was daarentegen een vrij rustig land, waar we echt genoten hebben en uiteindelijk zelfs nog op een kaasboerderij in de bergen hebben gewerkt. Maar eenmaal in Peru stapten we direct weer in die rollercoaster. De fietsdagen zijn niet kort samen te vatten in een blogpost, en het is lastig om over te brengen wat we hier allemaal meemaken, maar we willen toch een poging doen in dit ietwat langere reisverhaal.
De stoere politieagent
Op onze laatste dag in Ecuador worden we wakker in een klein dorpje voor de grens. We werken daar onze routine af van tent inpakken, ontbijten, tanden poetsen, fiets optuigen en een kopje koffie of thee. Daarna ploeteren we de laatste meters in Ecuador voort op een steile en slechte weg, waar we inmiddels niet meer van opkijken. De grens blijkt niet meer te zijn dan een rivier, twee kleine huisjes die als immigratiekantoor dienen en twee trots wapperende vlaggen aan weerszijden.
Na de gebruikelijke procedure aan de Ecuadoriaanse zijde vraagt de politieagent of hij een foto van ons mag maken. Helaas hebben we de foto zelf niet, maar hij moet er ongeveer als volgt uitzien: met z’n drieën en onze fietsen staan we voor het douanehuisje, de agent neemt een stoere pose aan terwijl hij met een strenge blik, te midden van ons, onze paspoorten controleert. Zelf vinden we het wat vreemd en komisch, maar de agent is vooral erg trots en bloedserieus over het nemen van deze foto. We zijn erg benieuwd waar deze foto terecht is gekomen.
En dan zijn we in Peru! Het zevende land op onze reis. We merken direct dat de wegen hier een stuk beter zijn dan de wegen in Ecuador. Er is meer asfalt en de klimmen zijn minder steil, waardoor we eindelijk weer normaal kunnen fietsen in plaats van de fiets en de bijbehorende 25 kg dagelijks omhoog duwen. We genieten en verheugen ons op wat dit land te bieden heeft. Wat daarna volgt is een rollercoaster van pure chaos, waar we achteraf veel om kunnen lachen. Het vat voor ons het reizen op de fiets leuk samen.
De chaos van een aantal dagen fietsen
Deze eerste fietsdag in Peru begint goed. We lunchen smakelijk en fietsen vol goede moed Peru in, maar al snel blijkt de dag veel zwaarder dan gedacht. Hoewel minder steil dan Ecuador, maken we toch veel hoogtemeters en raken we flink uitgeput. Daarnaast zijn de overnachtingsmogelijkheden hier zeer schaars, dus we moeten doorfietsen. Uitgeput en tegen het wanhopige aan fietsen we langs een huis waar we zo’n tien mandarijnen aangeboden krijgen van de familie. Een zware, maar verfrissende en lieve verrassing.
We trekken door, maar het uithoudingsvermogen is niet meer erg groot en er vallen wat vermoeide tranen. Bij het volgende huis moeten we weer stoppen. We staan in the middle of nowhere, maar toch klinkt hier keiharde salsa muziek uit de speakers. Je zou hier een groot feest verwachten, maar er staat slechts één man te dansen, zoals dat vaker gaat in Zuid-Amerika. Hij roept dat we moeten komen. Hun tweemans feestje blijkt al een tijdje bezig te zijn, want zijn vriend ligt slapend aan tafel en hijzelf blijkt stomdronken. Hij staat erop dat we een shotje met hem drinken en hij wil ons met zijn tuktuk naar het dorp in de buurt brengen. We slaan beide opties vriendelijk af: de lift naar het dorp lijkt ons niet bepaald veilig en bij één shotje zal het vast niet blijven.
Eenmaal in het dorp vragen we rond om onze tent op te kunnen zetten. Er staan wat huizen rond een grasveld, waar alle kinderen aan het spelen zijn. We mogen de tent onder een afdakje plaatsen vlak naast het grasveld, voor een soort gemeentelijk huis. Er volgen talloze kinderen die nieuwsgierig naar ons kijken en verlegen gedag zeggen. Bij een familie vragen we wat water om ons te wassen en we mogen gebruikmaken van hun douche: niet meer dan een pijp met koud water uit de muur, in een hokje tussen de kippen en ganzen. Als we na het eten onze tanden staan te poetsen en willen gaan slapen, wordt er plots keihard door een luidspreker geschreeuwd die blijkbaar vlak boven onze tent hangt. De bewoners worden uitgenodigd voor één of andere bijeenkomst, driemaal, en echt keihard. Om 21.00 uur besluiten we onze tent dicht te ritsen en ons terug te trekken. Dag één in Peru zit erop.
De volgende ochtend worden we wakker met een tas vol mieren, waar we even zoet mee zijn, maar daarna vertrekken we naar San Ignacio. Hier hopen we wat praktische zaken te regelen, zoals een simkaart, geld pinnen en boodschappen doen. Eenmaal daar belanden we in een modern koffiezaakje, waar niet veel later de hele vloer blank staat doordat er een klein fonteintje met water uit de grond komt. We kijken inmiddels niet echt meer op van dit soort situaties, maar vanwege de overlast krijgen we gratis espresso aangeboden. Prima!
Een beetje opgepept door de twee koffies beginnen we vol goede moed aan onze to-do lijst, maar dat gaat hier niet vanzelf. We gaan iedere geldautomaat in het dorp af, maar er werkt er geen één waardoor we geen enkele Peruaanse sol kunnen pinnen. In een ander – gesloten – café vragen we of we de wifi mogen gebruiken om een oplossing te vinden. De bank kan niets voor ons doen, alles zou moeten werken. Het café biedt aan om bij hen te pinnen in ruil voor cash, zodat we gelukkig een beetje geld op zak hebben. Ook hier krijgen we een gratis kopje koffie en twee broodjes, waarna we op de foto worden gezet ter promotie op hun social media. Inmiddels zweten onze handen van de vele cafeïne, maar we kunnen nu in ieder geval op zoek naar een simkaart.
De ellenlange zoektocht naar een simkaart in Peru
Het zoeken van een simkaart blijkt een hele opgave. Om je een beeld te geven, schrijven we het helemaal uit. We starten bij hoofdkantoor 1 van een provider, maar die hebben geen simkaarten en verwijzen ons door naar hoofdkantoor 2 in het dorp. Hoofdkantoor 2 heeft op dat moment geen internet, maar om 15.00 uur waarschijnlijk weer wel. We besluiten naar de overburen te gaan, maar daar moet de mevrouw achter de balie eerst het hoofdkantoor bellen of ze wel simkaarten mag verkopen aan buitenlanders: dat mag. Halverwege de administratie blijkt dat ze toch geen simkaarten mag verkopen aan buitenlanders. Ondertussen raken we door de overdosis cafeïne lichtelijk geïrriteerd, dus we onderbreken de zoektocht met een lunch.
Na de lunch heeft hoofdkantoor 2 inmiddels weer internet en kan ze ons helpen. Ongeveer een uur later en na het zetten van wat handtekeningen en vingerafdrukken, lopen we de winkel uit met twee simkaarten. Zonder tegoed, want dat had hoofdkantoor 2 niet. We proberen nog drie andere winkels met reclameborden van allerlei datapakketten voor de deur, maar niemand verkoopt de daadwerkelijke data. Uiteindelijk worden we doorverwezen naar hoofdkantoor 1, waar het allemaal begon. Zij kunnen onze simkaarten opwaarderen en precies vijf uur na aankomst in dit dorp kunnen we eindelijk verder fietsen. Nu maar hopen dat het werkt.
De hectische dag eindigt in een klein dorpje waar we nog eens negen sinaasappels krijgen, omdat het kan. Tot slot zijn we weer even zoet met onze tas, dit keer omdat de kaas door de hele tas heen is gelekt. Uitgeput vallen we in slaap.
Waarom we minder schrijven
De dagen erna laten zich net als bovenstaand verhaal niet vatten in een simpele blogpost. Er gebeurt simpelweg te veel om op te schrijven en een verkorte versie brengt de realiteit niet goed over.
Deze eerste week in Peru fietsen we langs mooie uitzichten, rijstvelden en door de tropische hitte. We maken een flinke detour met veel hoogtemeters, omdat de rivier de weg heeft weggevaagd en we laden onze fietsen op een kano op een kolkende rivier en kunnen alleen maar hopen dat alles goed gaat. We slapen op de vloer van een verlaten discotheek en vallen met fiets en al languit in een modderpoel, waarna we uren bezig zijn om alles er weer af te spoelen bij een waterval. Vlak voor aankomst in Chachapoyas fietsen we door de stromende regen en zo komen we uitgeput, bezweet, doorweekt, onder de modder, maar voldaan aan bij ons hotel. De warme douche, de pizza, en het inbegrepen ontbijt waar we al drie dagen over fantaseren zijn hemels. En dat alles gebeurde slechts in één fietsweek in Peru.
Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina ❤️
Wat een belevenissen !!!!
Wat een avontuurlijke reis en wat een mooie herinneringen zijn jullie aan het maken. Met (gelukkig) af en toe de luxe van een warme douche en een pizza! Leuk om jullie zo te volgen.