De zon komt op vanachter de berg en laat haar eerste stralen vallen op onze natgeregende tent. Ik hoor de vogels fluiten en de rivier stromen zoals hij dat gisteravond ook deed. Er is iets met stromend water dat mij zo’n fijn gevoel geeft. Het vloeit zo makkelijk over de rotsen en laat zich omleiden waar nodig. Met een consistente vaart stroomt het daar waar het naartoe moet. Zonder twijfel, zo eenvoudig. Dag in dag uit. Alsof het altijd zo had moeten zijn.
Ik heb niet de behoefte om me om te draaien en langer te blijven liggen, zoals thuis. De geluiden maken me nieuwsgierig, alsof de vogels en rivier me roepen. Schijnt de zon vandaag? Is het al warm of toch nog fris? Heeft de nacht iets veranderd aan deze plek? De gedachte dat enkel de tent ons scheidt van het groen, het water en de zon geeft mij zoveel energie. Ik open de rits, stap naar buiten en sta midden in het leven.
Ik adem de frisse lucht in en voel hoe het door mijn lichaam stroomt. De zon geeft het water en de bomen nog meer kleur dan ze al hadden. We genieten van een simpel brood en warme koffie. Meer hebben we niet nodig. We vullen een tas met wat eten en drinken en zijn klaar om te gaan wandelen. Om uren te lopen. Stap voor stap, rots voor rots, met dezelfde vaart de rivier af. Zonder twijfel, zo eenvoudig. Alsof het altijd zo had moeten zijn.
wat beschrijf je dat weer mooi!