Ouder worden en verwachtingen loslaten

Ik merk dat er een bepaalde rust over me heen valt nu ik ouder word. Vooral als het gaat om vriendschappen. Waar ik vroeger echt m’n best deed, hoef ik mezelf nu niet meer te bewijzen. Ik hoef m’n plekje niet meer te verdedigen, want ik zit inmiddels wel goed op deze plek. De mensen die nu bij me zijn, heb ik gekozen om wie zij zijn en zij hebben mij gekozen om wie ik ben. Ik doe steeds vaker wat goed voelt en leer te accepteren of juist los te laten. De rust die dat met zich meebrengt, vind ik zo ontzettend fijn.

Als puber zag ik soms best wel op tegen mijn verjaardag. Wie moet ik uitnodigen? Komen er wel genoeg mensen? Vinden ze het wel leuk? Vinden ze niet dat ik te weinig vrienden heb? Verschrikkelijk vond ik het. In plaats van te genieten van mijn eigen dag, was ik alleen maar bezig te voldoen aan andermans verwachtingen: een verjaardag vier je met alcohol, harde muziek en zoveel mogelijk mensen over de vloer.

Begrijp me niet verkeerd; een feestje op z’n tijd vind ik heerlijk, maar ik ben geen groot fan van volle ruimtes en harde muziek. Heel intens vind ik het. Na twee uur wil ik eigenlijk zo snel mogelijk weg en m’n bed in, omdat het me gewoon veel energie kost. Soms zou ik willen dat ik er net als anderen van kon genieten, want ‘dan ben ik niet meer saai’. Maar dan besef ik me dat dit slechts een verwachting is die ik mezelf opleg en ben ik weer oké. Zo zit ik niet in elkaar en dat is prima. Je doet me er gewoon geen plezier mee.

Goede gesprekken met een onbekende

Daarom vier ik mijn verjaardag liever op mijn eigen manier. En dat lukt – happy to say this – steeds beter naarmate ik ouder word. Deze week werd ik 26 en dat vierde ik door gewoon te doen waar ik op dat moment zin in had. Wandelen in het bos, nieuwe mensen ontmoeten. Daar geniet ik echt van. Dus sprak ik af met een onbekende via Natuurdromers. Samen liepen we het Boswachterspad, deelden we interesses en wisselden we verhalen uit. Hier haalde ik zo veel inspiratie en energie uit dat het voor mij echt als een cadeautje voelde.

In de middag sprak ik af met twee lieve collega’s, dronken we koffie en aten we gebak. Dat heb ik liever dan veel alcohol. Hoewel bier af en toe wel leuk is – ja, echt – ben ik van mening dat ‘zuipen’ niet het doel hoeft te zijn van de dag dat je je eigen bestaan viert. Toch begrijp ik echt wel dat veel mensen er plezier uit halen. Dat is helemaal oké. Zelf word ik blijer van koffie, gebak, goede gesprekken met lieve mensen en elkaar beter leren kennen. Toegegeven, dat laatste lijkt met alcohol soms sneller te gaan, maar ik hecht ook veel waarde aan fris wakker worden. Voor anderen klinkt dit misschien juist stoffig en saai. Ook dat is helemaal oké.

Mindful dineren

 ’S avonds had Matthijs een verrassing geregeld. Omdat het van mij niet zo uitgebreid hoeft en ik al snel tevreden ben met lekker eten, dacht ik aan sushi, mosselen of een café-restaurant vlakbij het bos dat we laatst ontdekten. Toch vielen alle opties die ik had kunnen bedenken af toen Matthijs zijn pak aan trok. Want een restaurant waar je in pak naartoe gaat, komt simpelweg niet in mijn vocabulaire voor.

Het kwartje viel pas toen we in de auto naar het zuiden van Breda reden. Het werd restaurant Wolfslaar (!!!). Een tijdje geleden liepen we hier langs tijdens onze trektocht van Breda naar Tilburg. Het contrast had toen niet groter kunnen zijn met nu. Als een stel zwervers gluurden we toen naar binnen, terwijl we nu juist uitgedost onderdeel waren van de show. In het begin voelden we ons wat ongemakkelijk in deze, voor ons nieuwe, Michelinster-wereld, maar het werd al snel een hele fijne, bijzondere avond. Voorheen was ik altijd een beetje sceptisch wanneer iemand het had over een ‘smaakexplosie’, maar I was wrong. We hebben zoveel verrassende smaken geproefd die avond. Mindfulness is er niets bij. Het was precies zo’n verjaardag waar ik vroeger alleen maar van droomde. Eentje vol aandacht, inspiratie en lieve mensen.