2 | Naar Duitsland en afscheid nemen

Op dinsdagmorgen staan de fietsen weer opgesteld, het is licht bewolkt in Leeuwarden na een aantal dagen zon. We nemen afscheid van Yvette’s broertje Stef, waar we konden bijkomen van de hectische voorbereiding voor onze reis. Het is tijd om aan de ‘echte’ reis te beginnen en de laatste bekende plek achter ons te laten.

We fietsen de straat uit, zien de vestingwerken en gracht rond de oude binnenstad en volgen het water van de Dokkumer Ee de stad uit. Het is een koele lentemorgen en langs het pad staat het vol met bloemen. De wind neemt ons mee door Dokkum en het prachtige Friese landschap tot bij het Lauwersmeer. Daar stoppen we met het volgen van de wind om koers te zetten naar Groningen. In Groningen hebben we afgesproken bij een vriendin van Fenne, die zo lief is om haar huis open te stellen. Het is een gezellige laatste avond in Nederland, we hebben enorm veel zin om morgen de grens over te steken naar het onbekende.

De grens over naar Duitsland

De grens oversteken naar Duitsland, onze eerste grensovergang: we kijken er de hele dag naar uit. In Delfzijl kopen we een laatste bakje kibbeling en praten we over welk eten we het meest gaan missen. Yvette de pannenkoeken en Matthijs de Vlaamse frieten. Na de lunch gaan we rond 14.00 uur naar de steiger waar de veerpont vertrekt. Helaas blijkt deze pas om 17.00 uur te gaan. Het weer betrekt en de vooraf geromantiseerde grensovergang verandert in een regenachtige overtocht met zorgen over het op tijd vinden van een slaapplek. Er is ook geen fotogeniek grensbord te vinden voor in het archief. Gelukkig vindt Yvette op haar appel nog een stickertje met de Duitse vlag en die wordt symbolisch op haar fietstas geplakt.

Een bescheiden leven

Ons eerste fietsdoel in Ostfriesland is Dornum, we slapen bij een Warm Showers host. Eenmaal daar krijgen we door Stefan en zijn twee kinderen een plaats in de tuin aangewezen. Stefan biedt aan in hun tent te slapen, die nog stond opgesteld voor zijn vorige Warm Showers gasten, dat lijkt ons wel leuk! Als Thalea terugkomt van haar werk, nodigen ze ons ’s avonds uit om binnen thee te komen drinken als de kinderen op bed liggen. We hebben een gezellige avond samen, waarop ze ons vertellen over hun eigen fietsreis naar Noorwegen en waar de thee plaatsmaakt voor schnaps. Ze leven een bescheiden leven in een soort cabin bij haar ouders in de tuin, en dat terwijl Thalea sociotherapeut blijkt en Stefan arts. Volgend jaar gaan ze hun eigen huis bouwen zo’n 400 kilometer van waar ze nu wonen, ze nemen het leven zoals het komt en zijn tevreden met de eenvoud ervan, we vinden het erg inspirerend.

Verdrietig nieuws

De volgende ochtend gaan we geïnspireerd en gemotiveerd op pad. De wind blaast ons weer vooruit en alles lijkt mee te zitten. Toch is er één ding wat Yvette niet loslaat: haar opa ligt sinds een aantal dagen in het ziekenhuis met een blaasontsteking. Alles leek onder controle, maar sinds gisteravond gaat het erg slecht met hem. We lunchen in een bushokje met uitzicht op een windmolenpark, waar Yvette met haar ouders belt. Haar opa blijkt een delier te hebben, maar het is nog te vroeg om conclusies te trekken. We hangen op, maar het laat ons niet los. Er volgen tranen en veel zorgen, waarna de luide windmolens plots stilvallen. Nog geen kwartier later wordt Yvette gebeld. Opa heeft een beroerte gehad en ze kunnen niets meer voor hem doen. Yvette breekt en haar wereld stort in.

Wanhopig gaan we opzoek naar een hotel, maar alles blijkt volgeboekt waardoor we nog eens 20 km moeten fietsen. De vele tranen worden gedroogd door de wind. Uiteindelijk vinden we een hotel waar we een plan maken voor de komende dagen. We vinden een Warm Showers host die op onze fietsen wil passen, zodat wij met de trein terug naar Nederland kunnen. De volgende dag fietsen we naar hun adres in Oldenburg.

Terug naar Nederland

Binnen een paar uur zijn we terug op de plek waar het slechts twee weken geleden allemaal begon. Het is heel onwerkelijk en het voelt alsof we ieder moment wakker kunnen worden uit deze nachtmerrie. We hadden nooit gedacht dat onze reis zou starten met dit verlies. Je weet dat zoiets kan gebeuren, maar je verwacht het niet. De week in Nederland is erg verdrietig en zwaar, maar we zijn blij dat we bij onze familie zijn en kunnen helpen. Toch komt ook de dag dat we onze reis weer oppakken. Opnieuw vertrekken en oma en de familie achterlaten, gaat tegen alle gevoelens in. We hebben tijd nodig om dit te verwerken en het reisplezier langzaam weer terug te vinden.

Samen met oma, heeft opa Noorwegen een aantal keer bezocht. Hij vond het geweldig en kon er niet over ophouden. Met zijn wereldbol en kaarten was hij klaar om onze reis te volgen. Het is verdrietig, maar we kijken ernaar uit om alle plekken te zien die zij samen hebben bezocht.