Meerdaagse hike in Oostenrijk: een emotionele rollercoaster

Ik heb even getwijfeld wat ik over deze meerdaagse hike in Oostenrijk wilde schrijven. Ik wil de route namelijk niet aanraden, maar veel tips kan ik ook niet geven. We hadden gewoon een beetje pech. Toch was het zo mooi dat ik mijn verhaal hier graag met je deel.

Deze zomer wilden Matthijs en ik zes dagen door een deel van het National Park Hohe Tauern in Salzburgerland hiken – hier wordt wildkamperen boven de boomgrens namelijk gedoogd*. Omdat het onze eerst keer wildkamperen in de bergen was, waren we goed voorbereid: de kilometers, het stijgen, het dalen, de uren, het eten en de spullen; alles was tot in de puntjes uitgezocht.

*Check deze website voor de regels per deelstaat.

Aankomst in Kaprun

Bij aankomst in Kaprun, het beginpunt van onze meerdaagse hike, regent het zo hard dat de rivieren over hun oevers heen stromen. We hopen dat het snel opklaart, maar de bewolking blijft om de bergtoppen heen hangen en het zicht daar boven is te slecht om veilig op pad te gaan. Nu we niet volgens planning kunnen starten, wordt onze 6-daagse hike een 5-daagse hike. Natuurlijk balen we enorm – we keken er tenslotte zo lang naar uit. Al snel besluiten we nog een nachtje in dit fijne hotel te slapen en lopen we de volgende ochtend naar de lokale VVV om dubbel te checken of alles oké is op onze geplande route. “Geen probleem”, wordt ons verteld, “je hebt alleen goede wandelschoenen nodig”.

Dag 1: van Bergrestaurant Gletschermühle naar de Hacklsee (5 uur)

Met dit goede nieuws op zak, genieten we de volgende ochtend (voorlopig) voor de laatste keer van een zacht bed en een luxe ontbijt. Buiten schuift het wolkengordijn opzij en maakt het plaats voor hoge bergtoppen en blauwe lucht. Vandaag is de dag. Eerlijk gezegd ben ik een beetje zenuwachtig. Het idee dat we vijf dagen met onze zware tas door de bergen ploeteren en ons overleveren aan de natuur, vind ik ineens niet meer zo geruststellend. Toch heb ik enorm veel zin in deze uitdaging en kan ik niet wachten om al dat moois, verscholen achter de toppen, te bewonderen.

Omdat we een dag later vertrekken dan gepland, pakken we de skilift naar Bergrestaurant Gletschermühle. Vanaf hier begint onze tocht. Een beetje gespannen en nog wat onwennig met het gewicht van de tas, lopen we naar de top van onze eerste bergkam. Al na een klein uurtje worden we hier verrast door het prachtige uitzicht. Onze eerste kampeerplek, de Hacklsee, is in zicht en lijkt dichtbij. ‘Lijkt’, want we moeten eerst via een hele steile rotswand naar beneden. Even kijk ik Matthijs twijfelend aan: “Weten we het zeker?”. Daarna besluiten we het gewoon te doen, we kijken er tenslotte al zo lang naar uit. Al snel verdwijnt met iedere stap het geluid van de skilift, de mensen en hun gelach, achter de bergkam en treden we de stilte binnen.

Ik probeer niet naar beneden te vallen

Het is niet de afdaling waar je op hoopt tijdens je eerste meerdaagse hike en wildkamperen in de bergen. De losse rotsen vormen geen betrouwbare ondergrond en het is zo steil dat onze wandelstokken niet veel steun bieden. Bovendien haalt het gewicht van de tas mij steeds uit balans, waardoor ik meer bezig ben met niet naar beneden vallen in plaats van te genieten van al het moois.

Een paar uur later komen we gelukkig veilig beneden, maar de lol is er eigenlijk wel af. Waarom staat dit niet op de kaart? Wat zegt dit over de rest van onze tocht? Teruglopen is geen aantrekkelijke optie meer, dus we kunnen alleen maar hopen dat het ergste achter de rug is. Na een korte pauze – waarin we intens genieten van de eerste snack – lopen we verder naar de Hacklsee, dat boven op de top nog zo dichtbij leek. Het geluid van stromende beekjes, alarmerende marmotten en rinkelende koeienbellen verwelkomt ons. De angst verdwijnt en we durven te genieten.

Betsy & the gang

Voor even. Want nu de tent staat en we onszelf belonen met een warme maaltijd, verschijnt daar de eerste nieuwsgierige koe. Even lijkt het erop dat ze op afstand slechts naar ons blijft loeien, maar al snel komt ze dichterbij en besluit ze het laatste stuk op ons af te rennen. Niet goed. In een reflex verstop ik me achter Matthijs, terwijl hij paniekerig besluit dat we binnen drie seconden alles weer in moeten pakken en een nieuwe slaapplek moeten vinden. Dat plan mislukt natuurlijk. Al snel blijkt dat ze alleen nieuwsgierig is en ze begint aan onze spullen te likken. Dat vind ik ook niet per se prettig, maar ze lijkt in ieder geval geen moordmachine meer. We noemen haar Betsy en de vrede keert terug.

Totdat haar vriendinnen al vrij snel onze kant op komen. Nu vormen Betsy & the gang het volgende probleem, want onze spullen veranderen in koeienspeelgoed en een rustige nacht zit er niet meer in. Die nacht is Matthijs zo’n vijf keer achter Betsy & the gang aangerend om hen weg te jagen. En heb ik bijna in m’n slaapzak geplast, omdat ik er niet uit durfde. Gelukkig kunnen we er inmiddels een beetje om lachen.

Dag 2: van Hacklsee naar Schwarzkarlsee (7 uur)

Na een ietwat onrustige nacht, worden we de volgende ochtend wakker boven de wolken. Wakker worden op zo’n plek is eigenlijk niet te beschrijven. De zon streelt de donkere, frisse hellingen met haar zonnestralen, alsof een moeder haar kind wekt. De beekjes stromen alsof het nooit anders is geweest. Verder is het er zo stil dat ik het gevoel krijg dat de wolken deze prachtige plek beschermen tegen het geluid van het haastige, luidruchtige bestaan in het dal.

Na een opfrisbeurt in een van de beekjes, zijn we klaar voor deze dag. Het eerste uur genieten we vooral, maar al snel moeten we via een staalkabel steil omhoog. Heel even bedenk ik me dat ik misschien toch liever in de zon aan een meertje in het dal had gelegen, maar zodra we boven zijn weet ik dat ik dit niet had willen missen. We hebben uitzicht over een prachtige, sprookjesachtige vallei. De felle kleuren van de weidebloemen steken af bij het heldere groen van de uitgestrekte vlakte. De vrije vogels vliegen over levendige, helderblauwe rivieren en watervallen. En de koeien grazen nietsvermoedend in de wei.

Zijn tas begint te rollen

De afdaling is steil en het pad is ver te zoeken. Strompelend vinden we onze weg naar beneden. Halverwege komen we bij een hek van schrikdraad. Voorzichtig legt Matthijs zijn tas aan de andere kant van het draad, zodat hij er zelf onderdoor kan kruipen. In mijn ooghoek zie ik de tas kantelen, waarna deze steeds sneller en sneller begint te rollen, helemaal naar beneden, waar hij vlak voor de rivier tot stilstand komt. Midden in een hoop koeienvlaai. Fijn. Tijd voor pauze. De tas is gelukkig vrij snel schoon en we eten wraps naast een verfrissende waterval, dus het is al snel weer goed.

De komende uren geniet ik enorm van deze prachtige plek. We lopen in de zon, op ons gemak en ik neem elk detail zo goed mogelijk in mij op: het geluid van de lieve, stromende beekjes, maar ook de denderende watervallen in de verte. Ik vind het geweldig. Na een tijdje lopen we via een berghelling de hoek om, waar zich weer een nieuwe wereld opent. Het doet me denken aan de Fata Morgana, waar je van de ene betoverende ruimte in de andere terechtkomt.

Ondanks het prachtige uitzicht, is de helling nog steeds steil en verlang ik ernaar om mijn voeten weer op gelijke hoogte naast elkaar te kunnen zetten. De komende uren zijn heet, eindeloos en eentonig. Uren lopen we langs dezelfde berghelling, op zoek naar de volgende rood-wit-gemarkeerde steen. Aan de overkant zien we onze volgende kampeerplek, maar de weg ernaartoe blijft zich steeds maar verstoppen achter de volgende berghelling.

De stroming is te sterk

Uiteindelijk komen we bij een rivier. Volgens zowel onze kaart én maps.me is het de bedoeling dat we hier oversteken, maar door de eerdere regenval stroomt er zo gewelddadig veel water dat de oversteek simpelweg onmogelijk is. Hier zakt de moed mij in de schoenen. We hebben uren gelopen in de bloedhete zon, om er vervolgens achter te komen dat we hier niet verder kunnen. Moeten we nu het hele stuk weer teruglopen? Gefrustreerd en vermoeid lopen we net zo lang stroomopwaarts tot we – na een uur – een veilige oversteekplaats vinden. Aan de andere kant van de rivier storten we in. Een beetje verloren zitten we op een rots voor ons uit te staren, hopend dat een Snickers ons de energie geeft om weer verder te gaan. We moeten tenslotte wel, want op deze rotsachtige plek kunnen we de tent niet opzetten.

Enigszins bijgekomen beginnen we aan de laatste loodjes van die dag. Ze zijn zwaar. De zon schijnt urenlang fel in ons gezicht, ondanks de nodige bescherming. Het pad lijkt eindeloos en de tas doet pijn. Ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe en verlang stiekem naar het einde van deze dag. Mijn verstand op nul zetten is de enige optie. Stap voor stap kom ik er wel.

Eerlijk zijn naar jezelf

Deze meerdaagse hike is niet wat we ervan verwachtten. Ik weet dat zo’n tocht nooit makkelijk is, maar ik voel ook dat ik fysiek een grens bereik. Hoe mooi het hier ook is, er is te veel risico en dus besluiten we dat het beter is om bij de eerstvolgende skilift weer naar beneden te gaan. Om eerlijk te zijn maakt deze gedachte het alleen maar zwaarder voor mij. Het voelt toch een beetje als opgeven en dat vind ik ontzettend jammer. We keken er zo naar uit en waren echt wel goed voorbereid, waarom lukt het ons dan niet? Ik kan er eigenlijk wel om huilen, maar dat heeft nu even geen zin. Mijn lichaam is moe. Gedachteloos loop ik door.

Puur geluk

Na zeven uur lopen komen we aan bij de Schwarzkarlsee, onze kampeerplek. Met het gewicht van de tas valt er ook een figuurlijke last van mijn schouders af: we hoeven vandaag niet meer. Het enige wat ons nog te doen staat, is een plek voor de tent vinden en zoveel mogelijk eten tot ons nemen. In het koude bergmeertje spoel ik de zonnebrand en het zweet van mijn armen af. Het voelt zo ontzettend goed dat ik er maar gewoon helemaal in ga. Dat je aan het eind van de dag zo intens kunt genieten van dit soort simpele dingen, is misschien wel de reden waarom ik er toch steeds weer voor kies om door te lopen.

Die hele avond genieten we van dit euforische gevoel. We hebben zelfs weer energie om nog even omhoog te lopen en vanaf daar de zonsondergang te bekijken. Op deze geweldige plek beloof ik mezelf – ondanks het afzien – dat ik dit zo vaak mogelijk zal doen. Want deze emotionele rollercoaster, dit voldane gevoel, zorgt voor een vorm van geluk die me laat voelen dat ik leef.  

Dag 3: van Schwarzkarlsee naar de skilift richting het dal (3 uur)

Wanneer ik mij de volgende ochtend uitstrek – voor zover dat gaat in deze kleine slaapzak – voel ik dat mijn hele lichaam pijn doet. Een heerlijk gevoel, want het bevestigt al het harde werken van de dag ervoor. Ik rits de tent open en kijk rechtstreeks het uitgestrekte dal in. Wanneer kon ik voor het laatst zo ver kijken? Wanneer sliep ik überhaupt voor de laatste keer in de buitenlucht? Het is zo bijzonder om op zo’n plek wakker te worden, wat het afscheid vandaag nog lastiger maakt. We genieten van ons breakfast with a view, pakken op ons gemak al onze spullen weer in en met pijn en moeite hijs ik de tas weer op mijn rug.

Dingen voor de laatste keer doen of zien vind ik altijd een beetje moeilijk. Het liefst blijf ik hier nog veel langer, omdat het zo uniek, stil en mooi is, maar ik weet dat het beter is om niet door te lopen. Ik neem alles wat ik zie, ruik en hoor intens in me op, hopend dat ik de herinnering dan zo lang mogelijk helder kan oproepen. Steeds opnieuw kijk ik voor de laatste keer achterom, maar uiteindelijk verdwijnt dit paradijs definitief achter de bergen.

Hier klopt iets niet

Vanuit de verte zien we de eerste mensen dichterbij komen. De bewoonde wereld nadert en dat voelt altijd een beetje dubbel, maar nu ben ik vooral opgelucht. Ik kijk uit naar die eerste, uitgebreide, warme maaltijd, een douche en een zacht bed. We passeren de eerste wandelaars, die ons een beetje verbaasd aankijken. Ze vragen waar we vandaan komen, waardoor ik sterk het idee krijg dat er iets niet klopt. “Oh, dus het pad is toch open?”, vraagt een van hen.

Een beetje verward lopen we door. Al vrij snel komen we een geplastificeerd A4-tje tegen, met een punaise vastgeprikt op een paaltje, waarop staat dat onze route is afgesloten. Op dat moment komen er veel vragen in me op, maar vooral: waarom wisten wij dit niet? Zelfs de lokale VVV keurde onze route toch goed? Hoe kan het dat wij hier dan alsnog hebben geploeterd? Het verklaart in ieder geval waarom we het soms zwaar hadden en waarom we drie dagen niemand zijn tegengekomen.

Hoewel dit nieuws mij ergens geruststelt (het was dus niet voor niets zo zwaar), voelt het toch een beetje als falen: ondanks onze goede voorbereiding eindigt deze meerdaagse hike in een onverantwoord avontuur. Terwijl we de laatste kilometers lopen, reflecteren we op de afgelopen drie dagen. Gelukkig voelen we ons steeds beter. Het is jammer, maar we hadden dit helaas niet kunnen voorkomen. Zelfs online konden we niets vinden.

Inmiddels komen we steeds meer dagjesmensen tegen, waardoor ik me besef hoe uniek het is dat we samen op zo’n prachtige, afgelegen plek waren. Het gevoel van falen maakt plaats voor trots. Ik voel me zo gelukkig. Alle pijn en vermoeidheid verdwijnt en ik barst van de energie. Het liefst ren ik de laatste kilometers. Ik ben zo trots op ons! Het is dit gevoel waar ik het voor doe. Dus hoewel deze meerdaagse hike anders liep dan gepland, kan ik niet wachten om volgend jaar weer ergens in the middle of nowhere af te zien.

Meer lezen over meerdaagse hikes? Ik schreef ook over mijn vijfdaagse huttentocht in Frankrijk, het Brabants Vennenpad of het Veluwe Zwerfpad.