Het zoutpad

Het zoutpad is zo’n mooi boek dat ik het in één keer heb uitgelezen. Door de beeldende schrijfstijl van Raynor Winn voelde ik mij bijna onderdeel van deze lange voettocht langs de Engelse kust. Het boek is een grote aanrader, voor zowel wandelaars als niet-wandelaars.

Wat vind ik ervan?

Het zoutpad is een bijzonder, waargebeurd verhaal om te lezen. Het boek geeft je – voor zover dat kan – een beeld van hoe het is om alles te verliezen, plots te leven met een terminaal zieke partner en wekenlang langs de kust te lopen. Het verhaal van Raynor is rijk omschreven en er zit veel gevoel in, waardoor je van begin tot eind het gevoel hebt onderdeel te zijn van deze bizarre voettocht. Je leeft sterk mee met de hoofdpersonen. Het verhaal van Raynor gaat veel dieper dan de verschillende emoties die je kunt ervaren tijdens een meerdaagse wandeling. 

“We gingen het water uit, rillend maar stil, bevangen door een ondefinieerbaar gevoel van thuishoren, en gingen slapen tussen de zee en de lucht, droog maar gezouten.“

Over Het zoutpad

In 2013 raken Raynor en haar echtgenoot Moth door een besluit van de rechter alles kwijt, waaronder de boerderij waar ze al dertig jaar wonen. Hierna blijkt Moth ook nog eens terminaal ziek te zijn. Ze hebben een grote schuld en willen hun kinderen er niet mee lastigvallen. Met het laatste geld op zak, besluiten ze hun kampeerspullen in te pakken en het South West Coast Path te lopen: een trektocht langs de Engelse zuidkust van maarliefst 1000 kilometer. De trektocht is zwaar, maar blijkt fysiek en mentaal helend. 

Het zoutpad beschrijft de helende kracht van de natuur en een leven zonder bezittingen. Het toont hoe veerkrachtig de mens kan zijn wanneer je doorzet, hoop houdt en de schoonheid ziet in kleine dingen. Raynor en Moth vinden de liefde voor elkaar terug en komen er sterker uit. Ze leren zichzelf kennen en weten steeds beter wat ze in zich hebben. Het zoutpad is tot op de laatste bladzijde inspirerend om te lezen. Hier bestel je Het zoutpad.

“In de buurt van Zacry’s Island kleurden duizenden mosselen de rotsen blauw. We vulden onze pan en kookten ze, waarna we met het zakmes de dikke lijfjes uit hun schelp prikten. Af en toe kwamen er mensen voorbij, maar wij werden waarnemers, geen deelnemers. Kraaien krasten in de vochtige lucht, hun roep klonk spookachtig helder tegen de wand van het klif. Onze wereld veranderde, de randen vervaagden terwijl onze tocht ons voortstuwde tussen zee, hemel en rots. We werden één met de wilde rand waarop we leefden, onze aanloop werd nu bepaald door het zoutpad dat we liepen.”