23 | Fietsen over de Altiplano in Bolivia

Na een lange periode zonder reisverhaal weet ik even niet meer zo goed waar te beginnen. We maken onderweg zo veel mee en elke dag is anders. Niet alleen het landschap verandert, maar we stellen ook regelmatig onze mening bij en bewegen mee met wat er op ons pad komt. Het schrijven van reisverhalen was in Scandinavië iets waar we enorm van genoten. Het vereiste wat toewijding, maar we vonden het belangrijk voor later en om vrienden en familie op de hoogte te houden van onze reis. 

Inmiddels is die drang een beetje weggezakt en blijft de laptop vaker dicht. Niet alleen omdat we minder de behoefte voelen om onszelf een dergelijke taak op te leggen en onze verhalen iedere week te delen, maar ook omdat het leven in Zuid-Amerika gewoon een stuk spontaner is – of wij zijn een stuk spontaner, wie weet. We ontmoeten meer mensen, doen meer activiteiten naast het fietsen en de dagen zijn vaak onvoorspelbaarder dan toen we onze reis begonnen. 

Maar helemaal stoppen met schrijven willen we niet. Sterker nog, ik speel al een tijdje met het idee om onze verhalen uiteindelijk in een boek te vereeuwigen, al is het alleen maar om deze periode in ons leven een mooi plekje in onze eigen boekenkast te geven, als een soort pronkstuk waar we dan dagelijks naar kunnen kijken en trots aan terug denken. Hoe dan ook, wat betreft onze reisverhalen op de website ligt de lat dus lager dan voorheen en doen we vooral wat goed voelt. En vandaag heb ik zin om iedereen bij te praten over onze avonturen in Bolivia, want daar maakten we absoluut één van de hoogtepunten van onze reis mee. 

Fietsen over de Altiplano

Het bereiken van de Altiplano was een verademing. Na het bedwingen van het ruigste deel van de Andes, met minstens 1000 hoogtemeters per dag, voelt het fietsen op de hoogvlakte bijna als een surrealistische ervaring. De Altiplano ligt op net geen 4000 meter hoogte en is overwegend vlak, waardoor we door Bolivia zijn gevlogen. Het landschap verandert langzaam in prachtige beige, roze en wit tinten terwijl de bewoonde wereld steeds verder weg lijkt te zijn. We zien af en toe een lama herder (alpaca’s zijn hier niet meer, die leven boven de 4000 meter) en een kudde nandoes. 

Halverwege Bolivia naderen we het gebied waar we thuis al enorm naar uit keken. We hebben het vaak gezien op foto’s en in video’s, maar we konden ons er geen voorstelling van maken, zo onwerkelijk is het. In de verte kleurt de horizon langzaam wit en onze ogen bevatten niet meer wat ze zien, waardoor er een soort rare spiegel aan de horizon verschijnt. We bereiken de twee grootste zoutvlaktes van de wereld: Salar de Coipasa en Salar de Uyuni.

Fietsen op Salar de Uyuni

Fietsen over deze zoutvlaktes is onbeschrijflijk. Het is zo uitgestrekt, leeg en stil, dat het voelt als een buitenaardse plek. Het zout kraakt onder onze banden en de wind ruist langs onze oren, maar zodra we stilstaan horen we niks. Er is hier helemaal niks. ‘s Avonds kleurt de hemel roze en blauw, waardoor de zoutvlakte verandert in een prachtig pastel kleurenpalet. De nacht voelt aan als de koudste nacht op onze reis – we hebben al onze kleren aan en dan nog voelen we de kou, maar ‘s ochtends blijkt het ‘slechts’ -8 °C te zijn geweest, wat in het niet valt bij de -17 °C die we een aantal dagen daarvoor hadden. De kou komt hier dus niet van boven, maar van onder en dat is nieuw voor ons. 

Op de laatste dag van ons zoutvlakte-avontuur waaien we met een flinke meewind richting het stadje Uyuni, klaar voor de verjaardag van Yvette. We blijken mijn verjaardag als verrassing in een luxe hotel door te brengen, waar we na vier dagen op de zoutvlakte enorm van genieten. We hangen de hele dag in het zwembad en genieten enorm van alle warmte en luxe om ons heen. De timing kon niet beter. 

Een bezoek aan de mijnen van Potosí

Na Uyuni maken we een kort uitstapje naar Potosí, waar we de mijnen bezoeken. We twijfelen eerst om dit te doen vanwege de ethiek ervan, maar we hebben er uiteindelijk geen spijt van. Het bezoek aan de mijn en het zien van de verschrikkelijke werkomstandigheden maken een diepe indruk op ons. Voor veel Zuid-Amerikaanse mannen is dit de realiteit. Iedere dag opnieuw riskeren ze hun leven, in de hoop op een dag dat ene grote blok edelmetaal te vinden waarmee ze hun familie een toekomst kunnen geven. Wekelijks overlijden er gemiddeld twee mannen, soms door instorting, maar meestal door koolmonoxidevergiftiging. Het is niet te bevatten dat dit vandaag de dag nog steeds gebeurt en het zet ons flink aan het denken.

Mocht je meer willen weten over de situatie in de mijnen, dan geeft deze video een goed beeld.

Bitterzoete grensovergang

Een maand fietsen over de Altiplano in Bolivia heeft ons wederom veel gebracht en we kijken ook in dit land terug op een bijzondere en mooie tijd. Nu we langzaam richting Argentinië fietsen, staan we misschien nog wel bewuster stil bij dit einde, want met het verlaten van Bolivia sluiten we een groot hoofdstuk van onze reis af. Het bereiken van Argentinië was lange tijd namelijk ver weg en onzeker, maar na ongeveer acht maanden ligt het dan toch binnen handbereik. Over een aantal dagen maken de armoede en de prachtige traditionele, inheemse cultuur plaats voor een levensstandaard die iets meer weg heeft van de levensstandaard in Europa. Het is een bitterzoete overgang: we gaan deze bijzondere landen enorm missen, maar we kunnen ook niet wachten om aan dit nieuwe avontuur te beginnen.

Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina ❤️

Volg:
0

Laat hier je reactie achter