Zodra het even kan, ga ik het liefst een stuk lopen met de tent op mijn rug. Weg van to-do-lijstjes, afspraken en verantwoordelijkheden. Op naar een simpel leven waarin ik alleen maar hoef te lopen, eten en slapen. Dit keer liepen Matthijs en ik drie dagen over het Veluwe Zwerfpad.
Wat is het Veluwe Zwerfpad?
Het Veluwe Zwerfpad is een streekpad van 375 kilometer. De route loopt door bos, over heide en via heuvels ga je zelfs een beetje de hoogte in. Wij liepen een deel van deze route (49 kilometer) door het Nationaal Park de Hoge Veluwe.
Drie dagen struinen door de Nederlandse natuur
In januari waren we ook een middag met mijn familie op de Veluwe. De winterse kou en het kale landschap van toen heeft nu plaatsgemaakt voor warmte en leven. Alles bloeit en groeit. Zelf zitten we ook vol energie en we vertrouwen erop dat we deze dagen wild kunnen spotten.
Dag 1
Op de eerste dag lopen we 15 kilometer, van de ingang bij Schaarsbergen naar Otterlo – waar we net buiten het park een camping hebben geboekt. Zoals altijd is het even wennen aan het gewicht van de tas, maar al snel vinden we het juiste ritme. Het park is zo groot dat we al na een paar minuten geen mens meer tegenkomen. Halverwege vinden we een plek om te lunchen met uitzicht over de heide. Het duurt niet lang voordat een verdwaalde hinde recht op ons afrent. Ze schrikt van ons en rent dan vlak voor ons langs weer terug naar haar roedel in de verte. Via onze verrekijker zien we daar ongeveer dertig edelherten rusten onder een boom, terwijl hun kalfjes spelen in het water.
Eenmaal aangekomen op de boerencamping kan het contrast met de natuur van daarnet niet groter zijn. We krijgen een plekje toegewezen en staan als enige met een tentje op iets wat een camping zou moeten zijn, maar meer weg heeft van een parkeerplaats voor caravans en campers. De volgende ochtend rennen we snel het park weer in.
Dag 2
Op dag twee lopen we 15 kilometer van Otterlo naar de natuurcamping op de Veluwe, en blijven daardoor gelukkig binnen de grenzen van het park. We starten vroeg, voor de drukte, zodat we de kans op wild vergroten. Onderweg komen we veel verse zwijnensporen tegen en we weten zeker dat ze heel dichtbij zijn, maar de zwijnen blijven die dag uit ons zicht. We ‘beklimmen’ een aantal heuvels waarna we het centrum van het park bereiken. Hier nemen we de tijd voor een warme lunch.
De lunch doet ons goed en we lopen verder. Soms in stilte, soms in gesprek, totdat we onderbroken worden door twee voorbijgangers die ons – nog een beetje vol ongeloof – vertellen dat ze een stukje verderop een edelhert van dichtbij hebben gezien. Als twee zenuwachtige kinderen lopen we verder en zien dan inderdaad een enorm gewei boven de bosjes uitsteken. Het edelhert staat rustig te grazen en we willen hem niet laten schrikken. Heel voorzichtig lopen we verder de hoek om, waarna we zien dat er mensen slechts op een paar meter van het hert vandaan staan. We raken in gesprek met de boswachter en het hert blijkt Hubertus te worden genoemd. Hubertus is het enige edelhert op de Veluwe dat niet terugdeinst voor mensen. We moeten natuurlijk wel op afstand blijven, maar het is heel bijzonder om zo dichtbij zo’n groot, wild dier te kunnen komen.
De natuurcamping op de Veluwe is een verademing vergeleken met onze vorige slaapplek. Er is een ruim opgezet veld speciaal voor tenten, zonder voertuigen, wat zorgt voor veel rust. We mogen zelf een plekje uitzoeken en vinden een mooie slaapplek ergens op een heuvel tussen de bomen. Zodra de schemer invalt, wordt ons lichaam moe en kruipen we de tent in.
Dag 3
De volgende ochtend worden we gewekt door de opkomende zon en het luide vogelgezang. Op deze derde dag lopen we 19 kilometer, terug naar de ingang bij Schaarsbergen. We vertrekken weer vroeg en de oranje-rode markering leidt ons naar een pad waar die ochtend nog niemand is geweest. We lopen daarom in stilte en staan op scherp, want de kans op wilde zwijnen neemt toe.
Voor lange tijd zien we alleen hun sporen, totdat ik in de verte iets zwarts zie bewegen. In mijn ooghoek lijkt het een grazende koe, maar dan zie ik het kwispelende krulstaartje op de dikke billen. Hij merkt mij snel op, even kijken we elkaar aan en dan rent hij verder terug het bos in. Mijn eerste wilde zwijn! Ik kan het nog niet helemaal geloven, maar ik vind het zo bijzonder dat we een glimp kunnen opvangen van het leven van een wild zwijn in het Nederlandse bos.
De rest van de dag genieten we van de uitzichten en de stilte. We komen bijna niemand tegen en we voelen ons alleen op de wereld. Er is geen ruis van social media, geen advertenties en er zijn geen gebouwen die mijn uitzicht blokkeren. Het geeft me zoveel rust en energie dat ik me afvraag of ik niet beter af ben zonder.
Eenmaal thuis waardeer ik de luxe van een bank, een douche en van twee stappen lopen naar de kraan. Toch mis ik ’s avonds iets, terwijl ik wegzak in mijn zachte bed. Er klopt iets niet. Ik hoor de vogels nog luid zingen in mijn hoofd, maar in deze kamer blijft het stil. Onnatuurlijk stil, bijna doods. Het voelt niet goed. Is het niet veel luxer om buiten te slapen en me te omringen met niets anders dan natuur?