9 | Het wildernismeisje en occasional rain

Na onze gedwongen rustdag om te schuilen voor de regen pakken we met kleine tegenzin onze spullen weer in. Het regent vandaag nog steeds hevig en we starten de dag met een klim. Het gevoel van falen blijft iets wat ons af en toe weer inhaalt, maar we rapen onszelf bij elkaar en pakken de reis weer op. De klim is zwaar, maar valt mee. Klimmen in de ochtend gaat duidelijk een stuk beter dan aan het eind van de middag. We fietsen door een mooie vallei en de rest van de dag blijft het voor Noorse begrippen vlak. De natuur heeft moeite om al het water weg te werken; de rivieren stromen over hun oevers door de hevige regenval.

Ook wijzelf raken inmiddels vol van alles wat we de afgelopen weken samen hebben meegemaakt. We leven 24 uur per dag samen, vaak op een oppervlakte van slechts een paar vierkante meter. We zijn dagelijks vermoeid, zowel fysiek door het fietsen als mentaal door de regen en de keuzes die we moeten maken. We merken dat er spanningen ontstaan door onuitgesproken frustraties en gedachten. Het is wachten tot het water ook over onze oevers stroomt.

We vinden een lunchplek op een schoolplein waar we kunnen schuilen voor de regen. Voor een aantal minuten breekt de zon door, waarna we onszelf snel verplaatsen met ons gezicht in de richting van de zon. Met gesloten ogen vangen we de warmte op.

Het wildernismeisje

Vlak na de lunch worden we ingehaald door Linéa. Linéa ziet er niet uit zoals de andere fietsers die we tot nu toe zijn tegengekomen – veelal voorzien van de duurste gear, strak georganiseerd en doelgericht. Linéa lijkt haar spullen daarentegen gaandeweg verzameld te hebben. Haar zelfgemaakte drybags, bestaande uit een afgezaagde jerrycan en een lapje stof, houden haar spullen droog. Ze fietst op slippers in plaats van dure schoenen en haar vishengel bungelt ietwat onhandig naast haar fiets. Haar trage slag verraadt dat ze niet is voorzien van de ‘benodigde’ 21 versnellingen. Ze wekt onze interesse, en wij blijkbaar ook die van haar, want ze blijft gezellig naast ons fietsen. We stellen de gebruikelijke vragen over waar ze woont en wat voor werk ze doet. Ze woont op een zeilboot in Alta en in de zomers werkt ze in de berghut van haar familie in het zuiden van Noorwegen. Meer laat ze nog niet los en haar antwoorden roepen bij ons alleen maar meer vragen op.

We besluiten samen opzoek te gaan naar een kampeerplaats en vinden een plekje aan het water ergens in de heuvels. Na een verfrissende duik in het water gaan we in een nat bos opzoek naar droog hout voor ons kampvuur. Een kampvuur opent verhalen en mensen. We leren Linéa steeds beter kennen, maar raken ook steeds meer verward over wie ze is. Ze blijkt namelijk niet alleen in de berghut te werken. Alsof het niets is vertelt ze ons dat ze twee boeken heeft geschreven, yoga docent is, trainingen geeft over mentale gezondheid en de natuur, tien dagen op Spitsbergen heeft gewandeld, oog in oog stond met een ijsbeer, en – last but not least – het filmmateriaal van haar vijftig dagen durende hike door de Zweedse en Noorse wildernis tweemaal heeft verkocht aan de Noorse televisie.

Slechts zestien jaar was ze, toen ze met haar hond en rugtas door de wildernis trok, shelters bouwde om onder te slapen, overleefde van zelf gevangen vis en op ski’s over bevroren meren trok. Even weten we niet meer zo goed wat te zeggen. Hoewel Linéa onder de indruk is van onze reis, valt dit in het niet bij haar indrukwekkende verhalen en bescheidenheid. Wat vertel je iemand die alles waar je van droomt al heeft gedaan? Met haar verhalen veegt ze alle dure outdoor spullen, het nastreven van duizenden kilometers en het showen van de meest indrukwekkende reizen in één klap van tafel. Simpelweg door met hond en rugtas vijftig dagen door de wildernis in haar eigen achtertuin te trekken.

Het taboe op tafel

Halverwege de volgende dag nemen we afscheid van Linéa, waarna we weer op onszelf aangewezen zijn. We worden overvallen door de zoveelste regenbui en zoeken een schuilplaats voor de lunch. Hoewel Linéa nog dagenlang indruk op ons maakt, moeten we nu zelf weer dealen met de regen en de kou. Voor het eerst legt Yvette het taboe op tafel: het zou fijn zijn om weer thuis te zijn. Elke dag proberen we door te zetten en hopen we op beter weer, maar het blijft een dagelijks gevecht. We vragen onszelf soms af voor wie we dit eigenlijk doen en of we thuis niet beter af zijn, maar tot nu toe hebben we die gedachte nog niet eerder hardop uitgesproken. Omdat er geen direct antwoord is, laten we de gedachte weer rusten. De zon gaat vast weer schijnen en de motivatie komt vast weer terug.

Door de regen fietsen we door naar Trondheim, waar we een CouchSurfing adres hebben gevonden. De zon laat zich die middag inderdaad heel even zien, maar het is niet genoeg om de opgelopen spanningen te verdampen. We zijn vermoeid, zitten erdoorheen en voor het eerst tijdens onze reis maken we flinke ruzie. Matthijs heeft via CouchSurfing contact met Erling, een jongen van twintig in een studentenhuis. Yvette twijfelt of dit de juiste keuze is en als Matthijs het aanbod van een slaapplek bij een man die langskomt afwijst, barst de bom. We hadden tenslotte afgesproken om op alle kansen in te gaan. Tijd om de ruzie uit te praten is er helaas niet. We praten in cirkels, het is al laat en bovendien wacht onze CouchSurfing host op ons.

CouchSurfing in Trondheim

Eenmaal bij Erling worden we ontzettend warm onthaald. Het studentenhuis blijkt leeg, omdat de studenten naar hun ouders zijn en alleen Erling is er nog. Hij werkt in de zomer als verpleegkundige aan huis. We kletsen ‘s avonds over waar hij vandaan komt en we merken dat we veel raakvlakken hebben. Erling is bovendien opgegroeid in Trondheim en heeft op een kaart allerlei tips gezet, van kunstexposities tot de beste tweedehandswinkels. Hij gaat zelf de volgende ochtend werken en we houden contact via de telefoon over wanneer we thuis zijn om samen te eten. Voor ons is dit boven alle verwachtingen. Erling zou zo een vriend van ons kunnen zijn, het huis is ruim en modern ingericht, we hebben onze eigen kamer en de stad is heel gezellig (koselig of hyggelig in het Noors).

Na een heerlijk ontbijt trekken we de stad in die ochtend. In de tweedehandswinkels van Trondheim speuren we naar verbeteringen van onze kookset. Dit geïnspireerd door Linéa, met haar handige, gebruikte, lichtgewicht spullen. Bovendien vonden we het bij elkaar geraapte kooksetje dat ze had ontzettend leuk. Na onze speurtocht spreken we af met Linéa en haar vriendin in het cafétje Antikvariatet, een prachtig zaakje ingericht alsof het regelrecht uit de jaren vijftig komt. Vol met boeken, bordspellen, antieke spullen en kunstzinnige medewerkers. Linéa stapt die middag op de trein naar huis en we spreken elkaar dus nog één laatste keer. Ze biedt ons aan om een zomer mee te komen werken in de berghut van haar ouders in de buurt van Lillehammer. We wisselen gegevens uit en geven elkaar een knuffel. Wie weet tot ooit!

Als we thuis komen bij Erling maken wij het eten voor ons drie. We kletsen over onze dag en vragen Erling of we nog één nachtje extra kunnen blijven. Hij stemt toe en geeft aan dat er zo nog wat vrienden langskomen als we dat niet erg vinden. Yvette en ik bereiden ons voor op een lange studenten avond, met ons nieuwe ritme van vroeg slapen en nauwelijks alcohol zal dit wel even wennen zijn. Maar zodra zijn ‘vrienden’ binnenkomen, blijken het twee hele leuke vriendinnen te zijn. We kletsen de hele avond over allerlei onderwerpen, van politiek tot muziekteksten en uiteindelijk zelfs studie- en levenskeuzes onder het genot van rode wijn en kaas. Wederom zitten we er compleet naast met onze vooroordelen. Het leven nemen zoals het komt is voor ons beiden een goed voornemen.

Hoe gaat het tussen ons?

De tweede dag in Trondheim regent het weer. Het is een leuke dag, maar de spanning onderling blijft als een ongevraagde gast aanwezig tussen ons in. Eenmaal terug schrijft Matthijs het een en ander van zich af, waarna hij zijn gedachten kwijt wil bij Yvette. Hij benoemt zaken die Yvette al aanvoelde, maar we konden ze beiden lastig onder woorden brengen waardoor de frustraties zich ophopen. Waar we normaal even ‘uit’ onze relatie kunnen stappen door naar vrienden of familie te gaan, een lange wandeling te maken of alleen thuis te zijn, zijn we de afgelopen 2,5 maand onafgebroken samen geweest. Het is normaal om je te ergeren aan gedrag van de ander, je neemt er even afstand van, relativeert en komt weer nader tot elkaar. Hier kunnen we geen afstand nemen. De dagen beginnen op elkaar te lijken, waardoor een kleine frustratie zich dagelijks herhaalt en uiteindelijk steeds groter wordt. We kunnen er niet omheen en besluiten de komende periode onze gedachten op papier te zetten om met elkaar in gesprek te gaan. We zijn blij dat de spanningen worden uitgesproken. Alleen dit helpt al enorm en de zwaarte van de afgelopen dagen lijkt direct weg te vallen, het is nu alleen nog zaak om eraan te werken.

“Ain’t the sky just shades of gray,
Until you seen it from the other side?
Oh, if loving you is the same,
it’s only some occasional rain.”

The War on Drugs – Occasional Rain

De dagen na Trondheim

We fietsen weg uit Trondheim, op naar Flakk, vanwaar de veerpont vertrekt naar een nog onontdekt deel van Noorwegen. We verlaten nu echt het brede onderste deel van Noorwegen en komen nu in het relatief dunne strookje Noorwegen naast het veel bredere Zweden. Het zijn nu alleen nog de provincies Trøndelag en Nordland die we gaan verkennen.

We hebben er veel zin in, maar de weerberichten blijven heel slecht. We fietsen dan ook weg uit Trondheim en krijgen direct regen over ons heen. We nemen ons voor om onszelf deze week sterk te houden en te zien hoeveel slecht weer we aankunnen. Tot onze verbazing weten we twee nachten op rij gratis onderdak te vinden waarnaast we de tent kunnen opzetten. Zo kunnen we in ieder geval droog dineren en ontbijten. Op de tweede dag zien we ‘s ochtends een kudde rendieren in de verte tijdens het ontbijt, het is een bijzonder moment.

Lomperfestival

Pas bij de derde regendag lukt het ons niet om een geschikte kampeerplek te vinden en zetten we noodgedwongen onze tent op in een moeras naast de weg. We eten onder de tarp terwijl het nog steeds regent en besluiten onszelf te trakteren op Lomper (spreek uit als ‘Loempe’) met Nugatti, de Noorse chocopasta. We ontdekten deze aardappelpannenkoekjes een tijdje geleden in de supermarkt en vroegen de Noren wat het precies is en hoe ze het eten. Het blijkt een oude traditie te zijn uit tijden van schaarste: een deel van de bloem werd vervangen door aardappelzetmeel om zo het tekort aan graan in Noorwegen tegen te gaan. Voorheen aten we de Lomper met boter bij een warme stoofpot, maar toen Linéa ons vertelde dat ze op koude winterdagen de Lomper met chocopasta op het houtkacheltje legt om het zo te laten smelten, kregen wij nieuwe inspiratie. Op regenachtige dagen als deze eten we aan het eind van de middag opgewarmde Lomper met Nugatti, onze nieuwe favoriete Noorse snack. Na een lange regenachtige fietsdag smaakt niets zo goed als dit. Op onze kampeerplaats in het moeras onder de kletsnatte tarp besluiten we samen weer een ‘Lomperfestival’ te organiseren, zoals we het opbeurend noemen.