5 | De eerste bergen oversteken

Vrijdag tien juni, we verlaten het prettige huis en gezelschap van Elsa. De woonwijk waar ze leeft is op een heuvel met prachtige houten huizen. Na de laatste knuffels en bedankjes fietsen we naar beneden, de fiets is een stuk zwaarder nu we weer bepakt zijn. Het weer is bewolkt met af en toe een kleine regenbui. Het is altijd gek om de draad weer op te pakken na zo’n heerlijke pauze, eigenlijk hebben we dit iedere keer dat we weggaan bij bekenden of mensen die we hebben leren kennen.

Hold da torsken

De eerste fietsdag door Noorwegen is prachtig, we volgen voor de eerste drie dagen de Otra rivier. De eerste paar uren fietsen we naar Vennesla en de sfeer zit er goed in, we lachen over de onzinnige Noorse woorden en zinnen die we hebben geleerd. Het meest lachen we nog om de zin ‘hold da torsken‘, wat zoiets betekent als ‘houd mijn gedroogde vis’. Het is een Noors grapje over Lofotenaren die deze zin gebruiken in plaats van het Engelse ‘hold my beer‘. We praten na over hoe leuk het is om zo warm onthaald te worden en zo te leren over het land waar we nog drie maanden zijn.

Ongewenst bezoek bij de tent

Deze eerste dag langs de Otra gaat gemakkelijk, we fietsen voor we er erg in hebben de beoogde vijftig kilometer. Dan moeten we een slaapplek vinden en dat gaat minder gemakkelijk. In Noorwegen geldt ‘allemansrätten‘, dit betekent (met wat uitzonderingen) dat je in de natuur vrij mag kamperen voor één nacht op dezelfde plaats. Het lijkt zo simpel: zoek een mooi bos of een mooi veld en zet er je tent op. Maar het vereist wat geluk en kaartlezen. Want we fietsen in de fjord langs de Otra, daar is het veelal bebouwd met vakantiehuisjes en boerderijen. Langs de Otra kunnen we geen plaats vinden, de mooie plaatsen zijn óf bezet, of ze zijn niet in de buurt van water.

We besluiten onze camelbaks te vullen met drie liter per zak om zo meer flexibel te zijn met waar we onze tent opzetten. Dit water gebruiken we om mee te koken, te wassen en af te wassen. Met deze volle zakken fietsen we een paar zijweggetjes in het bos in en zetten we onze tent buiten het zicht op in het bos. Het is een mooi bos met bessenstruiken en dennenbomen maar er is één nadeel. We worden geïntroduceerd met de vrees van iedere wandelaar en fietser die naar Noorwegen, Zweden, IJsland of Finland gaat: de muggetjes. Dit zijn niet de reguliere muggen die we in Nederland hebben, ze zijn kleiner en met heel veel. Ze kruipen op je gezicht en in je oren. Na een kort avondmaal kruipen we in de tent in onze warme slaapzak, waar we veilig zijn van deze nieuwe beestjes.

We worden wakker na een regenachtige nacht en ochtend en besluiten de tent en onze spullen nat in te pakken. Eenmaal op de fiets stopt het vrij snel met regenen en hebben we een prachtige fietsdag. De route leidt ons over een oude spoorweg die is weggehaald. Het is prachtig fietsen langs meren en door tunnels en dat allemaal zonder ander verkeer. We besluiten om een korte dag te fietsen en rond drie uur ’s middags te gaan zoeken naar een kampeerplaats. Maar ook nu is het landschap steil en biedt het weinig ruimte voor een kampeerplek. Noodgedwongen fietsen we door en uiteindelijk vinden we rond half zes een kampeerplaats, het is een prachtige plek op een strandje voor de fjord (je kunt onze kampeerplekken vinden op de kaart, als je op de icoontjes klikt zie je een foto van waar we stonden). Helaas staan we wel op het zand, waardoor onze spullen helemaal onder zitten. We besluiten hier te zwemmen, maar door het bewolkte weer en het koude fjordwater houden we het niet lang vol.

Op zoek naar eten

De nieuwe fietsdag is tevens de laatste langs de Otra rivier. We steken de volgende dagen een bergketen over en willen daarom een rustige dag nemen voor we deze tocht starten. De fietsdag verloopt gemakkelijk, we fietsen maar dertig kilometer. Aan het einde van deze fietsdag willen we goed boodschappen inslaan voor de komende twee dagen, maar eenmaal bij onze bestemming blijkt dat de winkels dicht zijn op zondagen. We besluiten de ‘dumpster diving‘ tactiek toe te passen en vinden een dicht pak Wasa crackers, precies wat we kunnen gebruiken voor lunch! Daarnaast is ook een tankstation, we lopen binnen rondjes op zoek naar de goedkoopste en enigszins gezonde snacks maar het mag niet baten: er is alleen chips, fastfood en snoep te vinden. Daarom besluiten we twee hotdogs te kopen voor lunch, het smaakt heerlijk en voor maar drie euro kunnen we dit zeker vaker doen.

Met nog wat restjes eten in onze tassen besluiten we een kampeerplaats te zoeken en de bevoorrading de volgende ochtend te doen. Met het nodige geluk vinden we misschien wel onze mooiste kampeerplaats tot nu toe. En nog een groot voordeel: we zijn er al om drie uur ’s middags. Dat geeft ons genoeg tijd om eindelijk een boek te lezen en wat te filmen. Precies wat we nodig hadden na intensieve dagen met regen en veel kilometers.

Slapen in de bergen

Na deze fijne middag en nacht is het tijd om de ‘bergketen expeditie’ te starten, we praten al de hele week over deze dagen en zien op tegen de negenhonderd hoogtemeters die ons op de eerste dag te wachten staan. De ochtend verloopt soepel, we klimmen tot vijfhonderd meter hoogte en besluiten daar te lunchen. Maar het weer slaat om. Na de lunch koelt het enorm af en begint het te regenen zoals we dat nog niet eerder gehad hebben. Dat in combinatie met de vierhonderd resterende hoogtemeters hakt erin. Het is echt zwaar en automobilisten steken twijfelend hun duim op terwijl ze langsrijden. We steken onze hand op en glimlachen terug naar de bestuurders, maar vanbinnen vragen we ons af hoelang dit nog duurt. Gelukkig hebben we door onze ervaring en opgedane kennis al de juiste kleding en spullen mee om dit soort weer te trotseren, dat geeft veel vertrouwen op acht-, tot twaalfhonderd meter hoogte.

Na een lange en zware middag bereiken we ons einddoel voor die dag, maar het is een kale vlakte met water en wat sneeuw. Met stom geluk vinden we een toiletgebouw met… warm water uit de kraan! Het is heerlijk om jezelf met warm water te wassen na zo’n koude dag. Een voorbijganger vertelt dat het maar vijf graden is en dat voelen we. Er staat bij het toiletgebouw een bordje met ‘no camping‘ en een camper icoon erbij. We besluiten de ‘domme toerist’ houding aan te houden en toch onze tent naast het gebouw op te zetten, onder het motto van “er stond toch alleen een camper icoon?”.

Het voordeel van fietsen

Na een stormachtige nacht worden we wakker in onze heerlijke slaapzakken. We zien op tegen de komende dag en vrezen nog zo’n zware dag als gisteren. Maar het weer is beter en het regent in ieder geval niet. Omdat we deze dagen in plaats van alleen maar stijgen ook wat afdalingen hebben, is deze dag prachtig. Tijdens de afdalingen genieten we van het uitzicht en de stilte in de bergen. Want dat is iets moois aan het fietsen wat we tot nu toe beiden waarderen: je hoort, voelt en ruikt alles op de fiets. Als het weer betrekt of er zijn schapen in de buurt, voel, hoor of ruik je het al van ver aankomen.

Nadat we nog één keer flink stijgen om bij Kjerag te komen is het uitzicht ongelofelijk mooi. We staan bovenaan de beruchte haarspeldbochten afdaling naar Lysebotn. Na wat foto’s en dronebeelden beginnen we de afdaling. Deze is iets minder romantisch, want het is super steil en best eng. We doen heel voorzichtig en rustig aan en bereiken Lysebotn. Het is heel onwerkelijk om opeens in de Lysefjord te fietsen, met steile wanden van twaalfhonderd meter hoogte aan weerszijden.

Varen door de Lysefjord

We wachten op de laatste veerpont van de dag en gaan aan boord met alle wandelaars en motorbestuurders. We hebben geen ticket en gaan aan boord met het idee dat ze later nog wel langskomen om te betalen. De boot vertrekt en de tocht is prachtig. We stoppen nog bij Flørli, een dorpje gebouwd tegen de steile fjord wand met één B&B om daarna door te varen richting de Preikestolen. Dit is een onwerkelijk aanzicht vanaf de boot, de kliffen zijn zo immens dat de schaal niet te bevatten is. Slechts als er een andere boot langs vaart zien we hoe groot alles is. En als de Preikestolen echt in zicht komt, zien we de mensen als kleine stipjes bovenop de klif staan, onwerkelijk.

We komen aan in Forsand en stappen van de boot af. We kijken elkaar aan terwijl we onze fietsen van de boot rijden. Het is niet netjes, maar we hebben zojuist een gratis boottocht ter waarde van zestig euro per persoon gehad. Terwijl de veerpont weer van de kade afduwt, zitten we lachend op een bankje te kijken hoe hij vertrekt. We zoeken de dichtstbijzijnde camping op en besluiten dat het tijd is voor een welverdiende rustdag. De douche op de camping is beter dan we ons de afgelopen dagen steeds hadden voorgesteld.