28 – De laatste fietsdag

Het is alweer drie maanden geleden dat wij de straat in Puttershoek binnen fietsten. De straat waar onze reis op 2 mei 2022 begon en waar deze twee jaar later weer eindigde. Sinds onze terugkomst zijn er inmiddels drie maanden voorbij gegaan. Drie maanden waarin we niet op avontuur waren, maar gewoon lekker bij familie en vrienden thuis, de reis verwerken en op zoek naar stabiliteit. De hoogste tijd om even bij te praten, maar eerst nog even over onze laatste fietsdagen en de thuiskomst. Want dat was onvergetelijk.

Op 18 april fietsen we zenuwachtig maar euforisch Nederland binnen. De laatste dagen op de fiets waren mooi en toch ook zo normaal. Onze laatste nacht in de tent brachten we door op een groene, stille bivakzone net voor de Nederlandse grens. In België is ‘wildkamperen’ namelijk nog toegestaan op gereguleerde plekken in het groen. Er is plek voor een aantal trekkerstentjes en er is meestal een picknicktafel en/of vuurplaats. We zijn blij met deze ontdekking en we fantaseren al over de kampeerweekenden die we vanuit ons huis op de fiets kunnen ondernemen. 

Onze eerste Nederlandse bestemming is Breda, waar we slapen bij Wouter, die vijf weken met ons door Patagonië heeft gefietst. We fietsen langs de Mark, door het groen, langzaam de Nederlandse wereld binnen. De kentekens zijn weer geel, de polders ruiken nog altijd naar mest en de huizen zien er piekfijn uit. Het voelt vreemd, maar ook heel vertrouwd. We kijken met een frisse blik naar alles wat we zien, proberen het zo goed mogelijk in ons op te nemen, want met de blik van iemand die bijna twee jaar niet in eigen land is geweest, zien we Nederland waarschijnlijk nooit meer. 

We stoppen voor een worstenbroodje bij de bakker en halen een zak snoep bij Kruidvat, voordat we de stad binnen fietsen. De navigatie kan hier uit; we kennen de weg uit ons hoofd. In het stadspark van Breda beginnen de zenuwen te komen. Onze vrienden zouden hier ergens moeten staan. Dan zien we ineens een gekleurde slinger van vlaggetjes over het fietspad gespannen met allemaal blije, bekende gezichten. We zijn er, ongelooflijk! Symbolisch fietsen we door de slingers heen, we zijn gefinisht in Breda. De hele avond praten we bij en hebben we – tegen verwachting – energie voor tien. Deze twee fietsers, die elke avond met de zon slapen en ontwaken, blijven nu tot diep in de nacht wakker. Het is de euforie en adrenaline die ons wakker houdt. 

Op 19 april worden we wakker met wederom een zenuwachtig gevoel. Het is zo’n dag waarvan je wist dat die zou komen. We hebben er al vaak over gefantaseerd, onszelf al honderd keer die straat binnen zien fietsen, en nu is het echt zo ver. Vandaag fietsen we naar huis. We trotseren voor de laatste keer de wind en een aantal fikse regenbuien. We lunchen in de regen op de grond van station Lage Zwaluwe, naast de wachtende treinreizigers die elk oogcontact met ons – etend op de grond – lijken te vermijden. Het maakt voor ons geen verschil, we voelen ons inmiddels overal thuis, zelfs op het station van Lage Zwaluwe. We genieten van dat bevrijdende gevoel. 

Wanneer we ‘s-Gravendeel binnen fietsen, zijn we nog slechts zes kilometer van huis. Door ons enthousiasme zit het tempo er lekker in, waardoor we iets te vroeg zijn. Daarom besluiten we nog heel even te wachten en te schuilen voor de regen onder iemand zijn afdakje. Ondertussen versieren we onze fietsen met feestelijke vlaggetjes en tellen we de minuten af. Na een kwartier besluiten we ervoor te gaan, we komen eraan! 

Omdat Yvette haar ouders twee weken geleden zijn verhuisd van Puttershoek naar ‘s-Gravendeel, fietsen we nu misschien wel langs hun huis zonder het te weten. Het is de enige keer in ons leven dat we niet weten waar Yvette haar ouders wonen. Een gekke gedachte. Met volle tegenwind fietsen we de dijk af, tot we de molen en de iconische silo’s van de suikerfabriek zien naderen. We fietsen de dijk af, de wijk in, langs de basisschool en dan… de straat in. Familie en vrienden staan met opblaasletters klaar om ons te omhelzen. Er volgen veel knuffels, emoties en nog meer knuffels. Wat een onvergetelijk en bijzonder moment, we zijn thuis! We hebben het gewoon gedaan.

De eerste weken genieten we volop van het samenzijn, lekker eten, spelletjes spelen, uitrusten en bijpraten. De reis is nog vers, maar er is één vraag die ons steeds vaker wordt gesteld: wat gaan jullie nu doen? In het volgende ‘reisverhaal’ praten we je daarom uitgebreid bij over wat ons bezighoudt en wat onze plannen zijn, nu we weer in Nederland zijn. Hasta pronto!

Een dag na aankomst zaten we aan tafel bij TV Hoeksche Waard om over onze reis te praten. Bekijk onze reis pagina voor de aflevering, andere interviews of informatie over onze reis.