27 | Het bereiken van het einde van de wereld

Op 11 februari komen we terug van het Huemul Circuit in El Chalten: een vierdaagse wandeling langs de Zuid-Patagonische ijskap. Het was een prachtige, uitdagende wandeling langs gletsjers en over ziplines. Het uitzicht op één van de grootste ijskappen ter wereld was fenomenaal en we hebben tijdens deze wandeling zelfs nieuwe (fiets)vrienden gemaakt – wat is dat toch, fietsers die dagenlang gaan wandelen als ze niet fietsen? Het Huemul Circuit bood ons de uitdaging die we zochten, want het fietsen is inmiddels wel routine geworden en afzien in het hoge Andesgebergte doen we ook niet meer. De bergen hebben plaatsgemaakt voor de uitgestrekte pampa en de altijd aanwezige harde Patagonische wind.

Het einddoel is in zicht

Nu we het Huemul Circuit uitgelopen hebben, voelen we beiden wat er komen gaat. We delen onze fietsreis vaak op in periodes van maanden, zodat we in grote lijnen weten waar we ongeveer zullen zijn. El Chalten – het bekendste wandelgebied van Argentijns Patagonië – markeert het einde van zo’n periode en het begin van een nieuwe. Nu we alle wandelingen hebben gedaan die we wilden doen en Wouter weer in het vliegtuig naar Nederland zit, is onze volgende grote bestemming Ushuaia: het einddoel van onze fietsreis door Zuid-Amerika.

Fietsen over de Patagonische pampa

Ineens heeft alles wat we doen een melancholische tint. We beseffen ons goed dat deze reis eindig is en dat het nooit meer terugkeert. Met nog ‘slechts’ 1000 kilometer te gaan, genieten we enorm van de lege, uitgestrekte pampa. Hoewel dit gebied bekendstaat om de saaie leegte en de harde wind, zien wij talloze dieren en vliegen we richting het zuiden op de meewind. We zien condors, guanaco’s, vossen en armadillos. Zelfs op de pampa is er ontzettend veel leven.

Die avond komen we aan in The Pink House; een verlaten huis dat nu dienst doet als schuilplaats voor fietsers op doorreis. Een geschenk op de Patagonische pampa, aangezien het hier vaak te hard waait om te kamperen. Door alle berichten, tekeningen en namen op de muren is het een soort fietsers museum geworden. We voegen onszelf bij al deze legendarische fietsers door onze eigen namen op de muur te vereeuwigen. Weer zo’n klein moment waarop we ons beseffen dat wij onze droom hebben waargemaakt en het gewoon hebben geflikt.

Een paar dagen later fietsen we voor de laatste keer Chili binnen. Hier bezoeken we het bekende Nationale Park Torres del Paine. Ondanks de vele toeristen is het park prachtig en indrukwekkend. We fietsen een dag door het park en met onze verrekijker zoomen we in op de bekendste dagwandeling van het park, die naar het uitzichtpunt op de drie torens leidt. Het is één grote trein aan mensen die als mieren in een rijtje omhoog lopen. We zijn blij dat we deze bekende wandeling overslaan en genieten van het uitzicht vanaf onze fiets.

In Puerto Natales breekt een belangrijk moment aan: we boeken onze tickets naar huis. Vanaf nu hebben we een einddatum en dat voelt zowel opgelucht als beklemmend, maar gelukkig hebben we nog een aantal kilometers te gaan. Punta Arenas is de laatste grote stad voordat we Ushuaia bereiken en de laatste stad op het vasteland van Zuid-Amerika.

De inheemse bevolking van Patagonië

In Punta Arenas bezoeken we een museum over de vier inheemse stammen van dit gebied: de Yaghan, Tehuelches, Kaweskar en Selk’nam. Het treurige lot van deze stammen die hier al eeuwen leefden als jagers en verzamelaars raakt ons. De stammen zijn namelijk door Europeanen verdreven van het land waar ze generaties lang leefden, omdat de Europeanen hier goud zochten en schapen hielden. Met de Europeanen kwamen ook de Salesiaanse missionarissen namens de christelijke kerk, met als doel de inheemse stammen ‘op te voeden’. De overgebleven inheemse stammen werden door de missionarissen geleerd hoe ze op de estancias (de grote schapenboerderijen) moeten werken. De inheemse mensen kregen niet betaald in geld, maar enkel in onderdak en eten.

Bijna alle inheemse stammen zijn uiteindelijk uitgeroeid door ziektes die de Europeanen meebrachten. Het handjevol mensen van inheemse afkomst heeft in Argentinië tegenwoordig recht op hun eigen stuk grond in Patagonië, dus sommige Gaucho’s zijn van inheemse afkomst. Vooral in Tierra del Fuego worstelen de bewoners met dit verleden en we komen dus ook meerdere mensen tegen met zeer uiteenlopende meningen over deze geschiedenis. Wij horen deze meningen nieuwsgierig aan, maar mengen ons niet te veel in dit nog altijd gevoelige onderwerp. 

Fietsen op Vuurland

Vanuit Punta Arenas nemen wij de veerboot naar Tierra del Fuego (Vuurland), het eiland in het uiterste puntje van Zuid-Amerika. Op de boot worden we verwelkomd door een walvis in de verte en vele dolfijnen die rond het schip uit het water springen, we kunnen onze ogen er niet vanaf houden. De eerste dag op Tierra del Fuego vliegen we zuidwaarts op een enorm harde meewind. De wind is zó hard, dat we vrijwel niet hoeven te fietsen die dag. Alleen wanneer ons pad iets naar links of rechts afwijkt, worden we soms letterlijk van onze fiets geblazen en beseffen we dat we deze wind serieus moeten nemen.

De laatste dagen bevinden we ons steeds meer in Arctisch gebied. We bezoeken een kolonie van de Koningspinguïn en zien regelmatig een walvis in de verte ademhalen. De gedachte dat we vijftien maanden geleden in Caribisch gebied op de fiets zijn gestapt en nu in Arctisch gebied fietsen maakt ons ongelooflijk trots en allerlei emoties komen steeds vaker bovendrijven. 

Slapen in de kelder van de bakkerij

In tegenstelling tot Noorwegen, hebben we in Zuid-Amerika hooguit drie dagen door échte regen gefietst, maar op onze een na laatste fietsdag regent het alsof we al die maanden in de zon moeten compenseren. Compleet doorweekt en verkleumd komen we aan het eind van de dag aan bij de lokale bakker, waar we vier warme chocolademelk en zo ongeveer alle koeken uit de vitrine bestellen. De eigenaar blijkt dagelijks onderdak te bieden aan doorweekte fietsers zoals wij, waardoor we onze laatste nacht mogen doorbrengen in de kelder van de bakker, tussen pakken bloem en uitgeputte fietsers. We zijn enorm dankbaar voor dit soort plekken (we mogen zelfs de douche van het personeel gebruiken) en het voelt alsof onze laatste nacht zo had moeten zijn.

De laatste fietsdag

En dan breekt de laatste fietsdag aan. Tsja, hoe kunnen we deze dag in woorden beschrijven. Het is een dag die al maanden door ons hoofd spookt, we hebben ons deze dag op allerlei manieren voorgesteld en toch overtreft het alle verwachtingen. We fietsen 100 kilometer en ongeveer 1000 hoogtemeters, dus we vertrekken vroeg. Yvette filmt nog wat woorden voor de camera en schiet direct al vol. De laatste dag is zó mooi en zó emotioneel. De hele reis speelt zich in onze gedachten opnieuw af. We voelen ons euforisch, ongelooflijk trots, verdrietig, moe, emotieloos, relaxed, zenuwachtig, feestelijk en alles daartussenin. En dan, wanneer de twee iconische torens van Ushuaia ineens opdoemen, vloeit er een waterval aan tranen. We zoeken naar woorden om dit avontuur te omschrijven.

Dit was het grootste avontuur in ons leven. Iedere dag was een belevenis en altijd was er de vriendelijkheid van de mensen die we ontmoetten, de wilde natuur en wij samen. Altijd samen. Het was geweldig om dit samen te kunnen en te mogen beleven. En nu is het tijd om te genieten van alles wat er was en van alles wat nog komt.

Na een aantal dagen uitrusten, kamperen in Nationaal Park Tierra del Fuego en fietsvrienden ontmoeten die hier ook zijn gefinisht, is het tijd om Ushuaia te verlaten. Op onze laatste dag in Ushuaia zien we per toeval vanaf een boot meerdere bultrugwalvissen met hun staart uit het water springen. We horen de walvissen ademen en zien hun gigantische lijf van dichtbij, een prachtige afsluiting van deze al geweldige fietsreis. Door het vliegtuigraampje zien we de eerste sneeuw op de bergen liggen. Dit mooie stukje aarde maakt zich klaar voor de winter, een volgende fase breekt aan.

We willen iedereen die onze reis tot hier heeft gevolgd enorm bedanken. Jouw support en betrokkenheid heeft veel voor ons betekend. De gedachte dat jij thuis met ons meereisde en aan ons dacht, heeft ons veel kracht gegeven. Ook de moeilijke momenten hebben we geprobeerd bewust te delen en ondanks dat die momenten misschien moeilijk te begrijpen waren van een afstand, zijn we je dankbaar voor het begrip, het geduld en de support. Groot of klein, we hebben er veel aan gehad.

Een leuk nieuwtje!

Voor iedereen die alles tot hier heeft gelezen, hebben we een leuk nieuwtje: Yvette gaat starten met het schrijven van een boek! Maar daarover binnenkort meer. De komende maanden proberen we je mee te nemen in onze thuiskomst, we hebben namelijk veel leuke plannen (geen zorgen, we blijven in Nederland). Via onze (reis)verhalen, Yvette haar Instagram, Matthijs zijn Instagram en YouTube blijf je op de hoogte.

Wat een reis is het geweest ❤️

Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina.