Het is 15 juli, de dag waar we al heel lang naar uit hebben gekeken. We staan op de parkeerplaats bij de uitgang van de aankomsthal in Cusco. Achter de dranghekken in de zon kijken we vol spanning naar de drie uitgangen, op zoek naar een glimps van Matthijs zijn ouders. We kunnen ons niet voorstellen dat we hier straks met zijn vieren staan. Na zes maanden voelt het alsof ze een kijkje komen nemen in onze wereld en we kunnen het niet bevatten dat ze hier over een aantal minuten voor onze neus staan. Maar dan verschijnen er blonde haren tussen alle donkere kapsels. Daar zijn ze! Na een warme omhelzing en een traan, landt het besef echt: ze zijn hier bij ons!
Herenigd in Cusco
De dagen samen in Cusco vliegen voorbij, omdat we zoveel te bespreken hebben en er is zoveel te zien. Hoewel Matthijs en Yvette de eerste week nog herstellende zijn van een parasitaire infectie uit Ayacucho, zijn we blij dat we met z’n allen in een huisje zitten. Door ons ziekzijn kunnen Matthijs zijn ouders in ieder geval rustig wennen aan de hoogte – Cusco ligt op 3.399 meter. We besteden onze dagen met heerlijk eten in de stad, een uitgebreide diashow van onze foto’s en het verkennen van Cusco en de nabijgelegen ruïnes.
Magisch Machu Picchu
In de tweede week staat Machu Picchu op de planning. We vertrekken per bus naar Ollantaytambo, een mooi plaatsje in de heilige vallei van de Inca beschaving. Deze ruïne maakte veel indruk op ons, wát een leven moet dat destijds zijn geweest, omringd door de bescherming van gigantische bergen en prachtige water kanalen voor irrigatie en baden.
Na Ollantaytambo dalen we dieper de heilige vallei in met de toeristentrein. Naarmate we dieper in de vallei komen, verandert het klimaat van de droge ‘puna’ (het hoog gelegen grasland) naar het beginnende regenwoud dichtbij het Amazone basin. Alles is hier plots groen, met hoge pieken, diepe kloven en wild stromende rivieren. Hierdoor ligt Machu Picchu goed verborgen en is het geen wonder dat dit wereldwonder nog maar recent is ontdekt, in 1911. Sinds 2007 is Machu Picchu één van de zeven wereldwonderen.
De volgende ochtend staan we om zes uur ‘s ochtends klaar voor de poorten van dit wereldwonder, wetende dat dit heel bijzonder gaat worden. Maar zodra we de trappen beklimmen met enkel het geruis van de bladeren en het ontwaken van alle vogels, als eerste lichting van de horde toeristen die dagelijks deze plek bezoeken, komen we er al snel achter dat dit nog specialer is dan we ons hebben voorgesteld. Met zijn vieren staan we naast elkaar op een uitzichtpunt dat de hele stad overziet, wachtend tot de zon opkomt. Het is een magische ervaring, zowel vóór zonsopkomst als tijdens. We zijn er stil van. Later die dag – en de dagen erna – komen we woorden te kort om te beschrijven wat we zagen.
Rainbow Mountain en Valle Rojo
Terug in Cusco hebben we nog één wens: het bezoeken van Rainbow Mountain en de Valle Rojo (rode vallei). Samen met Matthijs z’n vader vertrekken we met zijn drieën in de vroege, donkere ochtend met een kleine auto en een gids naar het hooggebergte. Daar lopen we met een groep van zes als enige door een vallei zó rood dat het lijkt alsof we op een andere planeet zijn. Rainbow Mountain is prachtig en erg bijzonder, maar stiekem vonden we de wandeling door Valle Rojo nog indrukwekkender. Met alleen ons groepje lopen we over een rode bergrug met een prachtig uitzicht in alle richtingen. Het voelt alsof we op de maan lopen en het is de kers op de taart van ons samenzijn in Cusco. Maar aan alles komt helaas een eind.
Wéér uitzwaaien
Nadat Matthijs z’n vader nog even de straat uit rijdt op de bepakte fiets van Matthijs, is het tijd om Cusco te verlaten. Door alle leuke dingen die we hebben gedaan, komt de dag van vertrek heel abrupt. We zullen het beeld van uitzwaaiende ouders in deze straat in Cusco nooit vergeten. Het voelt zwaar om van hen weg te fietsen, het liefst zouden we mee teruggaan naar Nederland. Het is een sombere, bewolkte dag, grauw en regenachtig. Dat alles maakt het voortzetten van deze reis best moeilijk. Je vraagt je dingen af; waarom ga je door? Wat is het allemaal waard? Waarom stel je jezelf dit doel? Zonder hier de antwoorden op te kennen, fietsen we door. We weten dat dit erbij hoort en onze honger naar avontuur is nog niet gestild. Er wacht nog veel moois op ons, zowel hier als thuis.
Een week vol verrassingen
Gelukkig voor ons blijkt de laatste week in Peru boordevol bijzondere ontmoetingen en avonturen te zitten, waardoor we weinig tijd hebben om aan het afscheid te denken. Zo komen we in Tinta een groot dorpsfeest tegen, waar we ‘s avonds getrakteerd worden op een megalomane vuurwerkshow. Die tegelijkertijd prachtig is, maar ook angstaanjagend omdat peruanen en vuurwerk een gevaarlijke combinatie is.
Die ochtend gaat het feest door met prachtige, kleurrijke kostuums volgens oude tradities uit de regio. De volgende fietsdag eindigt in een natuurlijke heetwaterbron op 4000 meter hoogte in Aguas Calientes. We mogen onze tent hier opzetten en liggen die hele avond in het hete bad te kijken naar de melkweg en vallende sterren.
De volgende dag zijn we dan echt begonnen aan de laatste klim in Peru – de Raya Pass, waarna we het Altiplano bereiken (letterlijk vertaald: hoogvlakte). Een hoogtepunt waar we al lang naar uitkijken, mede omdat het vanaf nu vaker vlak is en dus minder klimmen. In Juliaca bezoeken we voor het eerst een ‘Casa del Ciclista’: een huis van een lokale bewoner, opengesteld voor fietsers van over de hele wereld, om hun avontuur te supporten. Het huis is van Giovani en samen met een ander fietsstel eten we zelfgemaakte taco’s waarvoor iedereen zijn eigen bijdrage levert.
Armoede in Peru
Naast alle mooie momenten deze week fietsen we tevens door een van de armste en meest verwaarloosde streken van Peru. De bevolking is hier woedend om de ongelijkheid die Peru teistert; de recente protesten in het land waren hier dus ook het ergst en de protest slogans zijn overal op gebouwen gespoten. De bermen van de wegen liggen vol met vuilnis, doodgereden vogels en honden, slachtafval en plastic flesjes. Het is qua verschijning het minst mooie deel van Peru.
De laatste dag in Peru
En dan is daar de laatste fietsdag in Peru. De kilometers zijn op, de grens met Bolivia is bereikt. Het is een land met ontelbare gezichten. Het is het land van de prachtige inheemse cultuur, maar ook van uitbuiting van de mensen en grondstoffen op een verbluffende schaal. Net als andere landen in Zuid-Amerika worstelt Peru met het zorgen voor een inkomen voor de bevolking zonder hierbij mens en natuur uit te buiten. Een deel van de oplossing hiervoor ligt bij ons, ‘ontwikkelde’ landen, maar het blijft ingewikkeld. Dat alles speelt zich af tegen het decor van ongekend natuurschoon, zoals er maar weinig plekken van zijn op de wereld. Het is een land van absolute extremen, waar je ‘s ochtends in de woestijn start en ‘s avonds in de sneeuw eindigt. Het is het land waar we het meest bang voor waren en waar we vele uitdagingen hebben overwonnen, maar waar we uiteindelijk heel erg van zijn gaan houden.
Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina ❤️
Zo weer een hele mooi verhaal. Dat jullie het mee mogen maken. Tja het weerzien van familie is altijd wel even een dingetje. Maar zo mooi dat je ze toch even jullie avontuur konden proeven.