21 | De Peru Great Fight

Het is half acht ‘s ochtends, wanneer we in Huaraz in onze fietskleding weer aan het ontbijt zitten. Dat is zeker drie weken geleden, omdat we in die tijd twee prachtige meerdaagse wandelingen in Peru hebben gelopen. We zijn gemotiveerd: nog een maand fietsen tot Cusco. We kijken al heel lang uit naar het bereiken van Cusco. Het markeert namelijk ongeveer de helft van onze fietsreis door Zuid-Amerika en we gaan Matthijs zijn ouders daar weer zien! We vertrekken die ochtend dus vol frisse zin, maar helaas wel met een ongerust gevoel over de opa van Matthijs, omdat zijn gezondheid sinds een tijdje achteruit gaat. Toch besluiten we op de fiets te stappen, want de situatie is onvoorspelbaar en het kan tenslotte nog alle kanten op. 

De eerste dagen op de fiets zijn spectaculair. We klimmen vanuit Huaraz naar een hoogvlakte van waar we achter ons de hoge bergtoppen van de Cordillera Blanca zien, naast ons zien we de bergen van de Pastoruri gletsjer en voor ons liggen in de verte de witte toppen van de Cordillera Huayhuash, waar we onlangs nog vijf dagen hebben gewandeld. Na een afdaling op los gravel vinden we iets lager – en dus warmer – een mooie kampeerplek onder de kerktoren van een klein gehucht. De mensen kijken hier niet meer van onze slaapplekken op, wat waarschijnlijk te maken heeft met de populaire fietsroute die we nu fietsen: de Peru Great Divide. Maar voor ons blijft het een unieke kampeerplek en we vallen voor de deur van het kerkje onder de sterrenhemel in slaap.

Plots staat de wereld stil

De volgende dag dalen we verder af tot diep in een droge vallei. Zodra we het laagste punt bereiken en de slechte gravelwegen eindelijk weer plaatsmaken voor asfalt, hebben we bereik en checkt Matthijs z’n telefoon. Helaas ontvangen we daar het nieuws dat Matthijs zijn opa is overleden. Op dat moment staat de wereld even stil. Met niets om ons heen, behalve de hoge rotswanden en het opstuivende stof van een enkele langskomende auto, omhelzen we elkaar. Voor de tweede keer tijdens onze reis verliezen we een dierbare. Op zo’n moment voelt ons lichaam misplaatst, alsof we hier zomaar zijn neergezet. Alsof we bij onze families zijn weggerukt, terwijl onze gedachten nog daar zijn, op de plek waar we nu het allerliefst, met elke vezel, volledig aanwezig willen zijn.

We vinden een plek in de canyon met voldoende bereik, zodat Matthijs gelukkig zijn twee broers kan bellen. Dus zitten we op een rotsblok, gescheiden door een grote oceaan, te praten over wat een lieve opa zij hadden. Plots verschijnt er hoog boven ons hoofd een zwart silhouet. We zien een witte hals en uitspreidende veren aan het uiteinde van de uitgestrekte vleugels. Die veren tasten naar turbulentie alsof het vingers zijn. Voor het eerst zien we deze legendarische Condor boven ons zweven; één van de grootste vogels op aarde, mythisch en heilig voor de Incas en de inheemse bewoners van de Andes. Het ontroert ons enorm, want de bewoners van de Andes beweren dat de Condor een brenger is van boodschappen van het bovennatuurlijke. Heel even laten beide opa’s van zich horen. 

Die avond komen we langs een natuurlijke heetwaterbron bij een klein restaurant. We besluiten bij deze vriendelijke mensen in de tuin te kamperen en genieten ‘s avonds van het heetwaterbad, een warme maaltijd en een koud biertje om te proosten op Matthijs zijn opa. Door het vredige einde en zijn immer positieve levenshouding voelt het passend om zijn leven te vieren.

De fietstocht over de Peru Divide gaat door. Het is één van de bekendste fietsroutes door de bergen van Peru en loopt grotendeels over onverharde wegen, door kleine dorpjes en weidse natuurgebieden. Ondanks deze omschrijving valt het ons zwaar. Met het verlies van Matthijs zijn opa en het weerzien met zijn ouders in ons hoofd kunnen we eigenlijk niet echt genieten van deze route. Daarom besluiten we tijdelijk van de populaire route af te wijken en een minder zware route te volgen. We fietsen een aantal dagen over betere, zelfs vlakke wegen en zien ontelbare felroze flamingo’s. Deze stap terug geeft ons weer nieuwe energie en motivatie. Zo mag het elke dag wel zijn.

Dronken op het dorpsfeest

Eenmaal terug op de Peru Divide, fietsen we door een prachtig natuurgebied genaamd Reserva Paisajistica Nor Yauyos-Cochas: vol groenblauwe meren, stortende watervallen en diepe kloven. Het is prachtig en we willen graag een rustdag nemen in het nabijgelegen dorpje Huancaya, maar als we daar die avond iets willen eten blijkt het hele dorp uitgestorven en zijn alle restaurants gesloten. In de verte horen we muziek. We volgen het geluid door de donkere straatjes en vinden plots het hele dorp in een feestende chaos. Ze blijken drie dagen lang San Juan Bautista te vieren. Volgens de bewoners heette dat vroeger Inti Raymi: het feest ter ere van de zonnegod Inti, om zo het nieuwe zonnejaar in te luiden. Zo zijn er heel veel traditionele feesten vanuit de Inca tijd die nu een christelijke naam dragen, vaak tegen wil en dank. Voor ons wordt het in ieder geval een rustdag met veel zoeken naar winkels en/of restaurants die nog wel geopend zijn, terwijl we tegelijkertijd meegenieten van dit chaotische, dronken dorpsfeest.

Ploeteren op de Peru Great Divide

Uiteindelijk rest ons nog één fietsweek over de Peru Divide. Het is een week met drie bergpassen van meer dan 4800 meter op de planning en nauwelijks dorpjes of bevolking. Het blijkt – tot nu toe – de zwaarste week van heel onze reis te zijn. Op dag twee na onze rustdag besluiten we al dat deze week veel te zwaar is voor ons en dat als er vervoer langskomt, we proberen te liften. Maar we zien dagenlang helemaal niemand en worden door geen enkele auto ingehaald. Af en toe zien we een alpacaboer te voet over dit hooggebergte trekken, vergezeld door wat honden. Verder is het alleen wij en de flamingo’s in dit hoge, verlaten gebied. Het is wildernis zoals we die nog niet eerder hebben gezien: adembenemend en angstaanjagend tegelijk.

Op dag vier accepteren we ons lot: er zit niets anders op dan doorfietsen. Je kunt niet altijd op de knop drukken om iets op te lossen; soms moet je door het stof heen om er zelf uit te komen. Nog een laatste keer kijken we achterom, voordat we over de volgende bergpas van 4800 meter klimmen. Dan ziet Yvette een stofwolk in de verte: de eerste vrachtwagen sinds vier dagen! We twijfelen geen seconde en na een korte onderhandeling worden we meegenomen naar de dichtstbijzijnde stad Huancavelica, we kunnen ons geluk niet op! Het was uniek en prachtig om op deze plekken te fietsen, maar we zullen er niet snel nog eens voor kiezen. 

Na een heerlijke rustdag waarop we proosten op onze prestatie van afgelopen week, besluiten we toch weer door te fietsen. Nog drie dagen tot Ayacucho. Met asfalt en meer dorpjes zal het vast goed gaan bespreken we. Maar al snel merken we dat de motivatie mist en elke klim veel van ons vraagt. Ondanks dat we meerdere keren hartelijk worden ontvangen door de Peruanen – we slapen op een dorpsplein en in een gemeentehuis, we ontvangen ‘s avonds gekookte aardappelen en krijgen melk direct van de koe aangeboden – merken we dat we eigenlijk gewoon vermoeid zijn. Als ‘het einde’ eenmaal in je hoofd zit wordt het gewoon veel zwaarder. 

Het is genoeg geweest

Eenmaal aangekomen in Ayacucho, een van de grote steden voor Cusco, besluiten we daarom dat het genoeg is geweest. We zullen Cusco niet meer op de fiets bereiken en dat is oké. Van de tijd die we nu over hebben, nemen we een week rust in Ayacucho. Het laatste deel naar Cusco leggen we met de bus af, wat betekent dat we dus een maand (!) niet meer zullen fietsen. We genieten van dit tijdelijke backpackers leven en tellen af tot de aankomst van Matthijs z’n ouders, we kunnen niet wachten.

Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina ❤️