Proosten op Pachamama
Na Cajamarca kiezen we voor een iets uitdagendere detour van twee dagen door de bergen. Met een te zware fiets vol boodschappen rijden we de stad uit, maar al na 20 km komt een jongeman de straat op gerend en roept ons na. Hij vraagt of we niet even chicha met hem komen drinken om wat uit te rusten. Chicha is een soort mais bier, traditioneel gebrouwen door de inca’s. De inca’s gebruikten het bijvoorbeeld als een offer aan de goden en hun voorouders. Tegenwoordig gieten Peruanen nog altijd een beetje chicha op de grond voor Pachamama voordat ze het drinken, dus wij deden hetzelfde. Iedereen drinkt uit dezelfde beker, die traditioneel rond gaat in de groep op volgorde van status en het proosten lijkt oneindig door te gaan.
Het is slechts 11.00 uur ‘s ochtends als we besluiten hier te blijven slapen. De man heet Juan Jesus en woont hier samen met zijn vader. Hun huis lijkt veel op een museum, omdat ze graag antiek verzamelen. Juan Jesus doet eigenlijk een beetje van alles wat creatief is: hij is goudsmid, doet aan houtbewerking, schilderen, chicha brouwen, runt een kleine maalderij en doet waarschijnlijk nog meer waar wij niets vanaf weten. In ruil voor zijn gastvrijheid koken wij die avond. Het is een simpel rijst gerecht, omdat we eigenlijk voor de tent zouden koken die avond. Hij zegt dat hij het lekker vindt, maar we zien beiden dat het niet zo is. De volgende ochtend geeft hij ons een pauwenveer en veel nieuwe inspiratie wanneer we vertrekken.
De enige toeristen
We fietsen verder over onverharde wegen vol stenen en hebben spijt van alle boodschappen die we hebben ingeslagen, want dat maakt deze route eigenlijk veel te zwaar. Als de avond valt, vinden we hoog in de bergen een school waar we die nacht in het klaslokaal mogen slapen. ‘s Ochtends ontmoeten we de kinderen, die ons nieuwsgierig bekijken wanneer we onze laatste spullen inpakken.
Er zijn een aantal fietsdagen voorbij gegaan als we aankomen in Cajabamba. Een leuk plaatsje, waar we tot onze verbazing de enige toeristen zijn. Het voelt fijn om op zulke authentieke, onontdekte plekken te komen, maar het is soms ook onwennig om door iedereen te worden aangestaard.
Fietsen boven de 4000 meter
Na Cajabamba maken we ons klaar voor de eerste echte hoge bergen. We fietsen langs een prachtig meer op 4300 meter. Het is voor ons de eerste keer dat we boven de 4000 meter fietsen en dat voelen we. Het fietsen gaat zwaar en we zijn snel buiten adem, maar gelukkig hebben we de tijd. ‘s Avonds worden we getrakteerd op de eerste heldere sterrenhemel in Zuid-Amerika. We fietsen inmiddels op steeds afgelegenere plekken, waardoor we de Melkweg helder aan de hemel zien; een beeld dat ons de komende weken bijna dagelijks blijft verwonderen.
Nu we hoger zitten, zien we het landschap langzaam veranderen. De begroeiing verdwijnt en maakt plaats voor ruigere bergen met llama en alpaca boerderijen. Ook zien we de eerste mijnen, iets wat veel indruk op ons maakt. Mens en natuur worden uitgebuit, maar tegelijkertijd bieden de mijnen ook werkgelegenheid in deze afgelegen gebieden. Het is een moeilijke en ingewikkelde kwestie, maar feit blijft dat de mensen die naast het goud wonen het armst zijn. Het is de wereld op z’n kop.
Door twee valpartijen heeft Yvette helaas moeite met afdalen op de onverharde wegen. De angst blijft, waardoor de mooie afdalingen op gravel inmiddels zijn veranderd in een stressvolle activiteit. We stappen vaak af en lopen veel, maar uiteindelijk bereiken we Pallasca.
Keuzes maken
In Pallasca moeten we een moeilijke beslissing maken. We moeten kiezen tussen een zware fietsroute door de bergen of een zware fietsroute door de vallei. De route door de bergen heeft veel hoogtemeters en leidt ons waarschijnlijk door rivieren en over steile, onverharde wegen. De vallei heeft daarentegen veel minder hoogtemeters, maar is recent bedolven onder landslides en we weten niet in hoeverre dat inmiddels verholpen is. Toch gokken we op de vallei.
Het blijkt een goede keuze, want het is een pittige, maar mooie route. We lopen urenlang over onverharde wegen naar beneden, tot we op het laagste punt bij de rivier aankomen. De restanten van de ontelbare landslides zijn duidelijk aanwezig, waardoor er weinig over is van de weg. Daartegenover staan prachtige uitzichten op enorme, kleurrijke bergen. We kamperen voorzichtig tussen de cactussen en zien tarantulas en schorpioenen.
‘We gaan dynamiet gebruiken’
Ergens halverwege de week komen we langs de meest recente landslide, waarvan we niet zeker wisten of de weg weer vrij gemaakt was. Ze blijken er nog aan te werken en we moeten wachten tot de wegwerkers gaan lunchen, zodat we klimmend de landslide kunnen oversteken. We wachten geduldig met tientallen andere mensen. Op een gegeven moment wordt ons verteld dat ze dynamiet gaan gebruiken, wat ons een beetje zorgen baart. We staan namelijk in een droge canyon en zijn omringd met hellingen vol losse rotsblokken. De projectleider begeleidt iedereen naar een ‘veiliger’ stuk verderop, omdat het dynamiet ook andere landslides kan veroorzaken. We bedenken wat voor ons de meest veilige plek zou zijn en kiezen ervoor om achter een bus te gaan staan, voor het geval dat. We zijn een beetje ongerust en bang dat er nog meer rotsblokken naar beneden vallen, met alle gevolgen van dien.
Na drie ontploffingen blijft het stil, alles blijft gelukkig op z’n plek liggen en we mogen de landslide oversteken. We halen de tassen van de fiets en lopen meerdere keren over de landslide heen en terug, niet willen denken aan de bizarre situatie waarin we ons bevinden. De Peruanen lijken er in ieder geval niet van op te kijken: er worden zakken aardappels en wc potten over de verse landslide gedragen. Bezweet en vol adrenaline bereiken we gelukkig veilig de overkant.
Niets hebben en alles weggeven
Ergens in de canyon slapen we bij Jorge. Hij zou een tienda hebben, maar die blijkt niet meer te bestaan, zoals dat vaker gebeurt. Eigenlijk heeft hij vrijwel niets. In zijn ‘huis’ staat vrijwel alleen een stoel en tafel. Hij zit al maanden zonder stroom en water, maar hij geeft aan dat dit over twee weken eindelijk opgelost zou moeten zijn. We praten die avond in het donker, slechts verlicht met een zaklampje, en zetten onze tent op een stuk beton, naast de weg. Gek genoeg voelt het bevrijdend om even onderdeel te zijn van ‘de andere kant’, om heel even te leven zoals Jorge leeft en het gevoel te hebben niet bij de rijke wereld te horen. Het is een gevoel dat we moeilijk kunnen uitleggen, maar het is een inzicht wat we nog lang met ons mee zullen dragen. Het is zo oneerlijk verdeeld. Bij vertrek krijgen we van Jorge meer fruit mee dan we in de fietstassen kunnen dragen.
Langzaam fietsen we dit hete, droge gebied uit door de Canyon del Pato. Het is een en al gesteente hier en we kunnen ons voorstellen dat dit is hoe de planeet Mars eruitziet. Na een aantal hete dagen op de fiets wordt het landschap steeds groener en bereiken we Caraz.
Wandelen in Peru
In Caraz rustten we niet alleen uit, maar laten we de fietsen ook even staan om de Santa Cruz trek te lopen, een drie- á vierdaagse wandeling in de Cordillera Blanca. Tijdens de wandeling ontmoeten we gek genoeg ineens veel andere fietsers, allemaal onderweg naar Argentinië. Het is alsof alle fietsers al die tijd bleken te wandelen. Het motiveert enorm, we drinken iets na afloop en houden contact.
Na Caraz bereiken we Huaraz, een plek waar we lang naar uit hebben gekeken. Het is de eerste, echte toeristische plaats die we aandoen sinds onze aankomst in Peru en het voelt een beetje onwennig om weer andere reizigers te zien. We genieten enorm van het heerlijke eten en de leuke koffietentjes, ook al weten we dat het slechts is opgezet voor de toeristen. We hebben het gemist.
Een aantal pannenkoeken en pizza’s verder, maken we ons op voor een wandeling door de Cordillera Huayhuash, wat bekend staat als één van de mooiste wandelingen ter wereld. Vanwege tijdgebrek lopen we vijf dagen in plaats van het hele circuit. Het is een prachtige wandeling boven de 4000 meter en het is heerlijk om nóg verder de natuur in te kunnen trekken en even vakantie te hebben van de fiets.
Na Huayhuash stappen we vol nieuwe motivatie weer op de fiets. We gaan ongeveer de Peru Great Divide volgen, met als volgende grote stop Cusco; waar we een wel heel bijzonder bezoek mogen ontvangen…
Waardeer je onze reisverhalen en wil je ons supporten? Check dan onze support pagina ❤️
