16 | De start van onze fietsreis in Colombia

Na ruim een maand in Colombia stappen we op de fiets. Wanneer we mensen vertellen over ons plan, reageren ze vooral met veel gesteun en gepuf, dus we vrezen de bergen inmiddels wel een beetje. Toch kunnen we er pas écht iets van vinden als we het zelf hebben ondervonden, dus stappen we op 16 januari vol goede moed op de fiets. Het is de eerste dag van ons grote avontuur.

We fietsen de chaotische stad Medellin uit en dat gaat naar omstandigheden redelijk vlot. Er zijn soms fietspaden en de auto’s wijken netjes voor ons uit. We doen het rustig aan vanwege de hitte en om blessures te voorkomen. Al na 30 kilometer boeken we een hotel in Amagá, een plaatsje waar de meeste toeristen snel voorbijrijden. Rondom Amagá zijn namelijk alleen goudmijnen en verder is er niet veel. Onze Spaans leraar moest dan ook erg lachen om onze eerste bestemming, maar op de fiets kunnen we er simpelweg niet omheen. 

Het authentieke Colombia

Juist dankzij onze fiets komen we de eerste dagen langs vele kleine, landelijke dorpjes. Het contrast met de stad is groot. Met name in Hispania zijn we de enige toeristen en ervaren we het authentieke Colombia. Het leven vindt hier plaats op straat, waar de mannen met witte hoeden op het dorpsplein hangen en de mensen elkaar ontmoeten onder het genot van een tinto (gezoete Colombiaanse koffie) en een gefrituurde snack. Waar het contrast tussen arm en rijk in de stad duidelijk zichtbaar is, lijkt het in de dorpjes wat gemoedelijker. 

Na de eerste klimmen, nemen we een paar dagen rust in Jardin. We moeten wennen aan intensief sporten in de hitte en hebben steeds last van het eten – om er de lol van in te zien maken we er inmiddels een wedstrijdje van wie het vaakst ziek is, Yvette staat op dit moment aan kop. Jardin is een kleurrijk dorpje in de bergen van Colombia en minder toeristisch dan bijvoorbeeld Salento. We bezoeken een koffie finca en leren alles over het koffieproces: van boon tot de koffie in ons kopje. 

Van boon tot koffie

Finca La Florida ligt hoog in de bergen en wordt gerund door een familie. Het is een ecologische plantage, wat onder andere betekent dat ze bijen gebruiken, geen pesticiden spuiten en niet roken. Sigarettenrook beïnvloedt namelijk de smaak van koffie, omdat de koffiebonen alles in zich opnemen. Zo ontstaan bijvoorbeeld ook de koffiesmaken met fruit, honing, etc.

Het produceren van één kopje koffie blijkt een arbeidsintensief proces. Na zes maanden is de boon tot een klein plantje uitgegroeid en gaat het de grond in. Dan duurt het nog een jaar tot de plant rijpe besjes afgeeft. Als de besjes rood zijn, worden ze met de hand geplukt, waarna de boon uit het besje wordt geperst en een aantal weken in de zon wordt gedroogd. Vervolgens wordt het vliesje van de boon verwijderd en worden de bonen gebrand. Uiteindelijk worden de gebrande bonen vermalen om er een kopje koffie van te zetten. Al met al kan het hele proces van boon tot kopje koffie dus bijna twee jaar duren. Met die gedachte smaakt een kopje koffie nog lekkerder dan het al deed.

Verder verkennen we de omgeving van Jardin te paard en zien we de ‘cock of the rock’ van dichtbij, ook wel rotshanen genoemd. Het zijn bijzondere vogels en nog specialer om ze van dichtbij te kunnen zien. 

Tegenslag

Na Jardin starten we vol goede moed aan een pittige klim richting Riosucio. Het is een prachtige route over een onverharde weg die ons leidt naar mistige bergtoppen. De eerste uren klimmen verlopen goed, we houden vol en hebben er vertrouwen in dat we dit kunnen. Maar na ongeveer zes uur klimmen krijgt Yvette last van hyperventilatie. Het is een beangstigend gevoel, zo hoog in de mistige jungle van Colombia, en even slaat de paniek toe. Per toeval komt er een truck langs en we besluiten terug te liften. Doorgaan is simpelweg geen optie wanneer het lichaam het begeeft. Na zes uur klimmen over een onverharde, modderige weg met een fiets van rond de vijfentwintig kilo is het simpelweg op. Het voelt ontzettende kl*te om deze weg weer helemaal af te dalen, maar de chauffeur vertelt ons dat het nog zeker drie uur fietsen was. We hadden het nooit gered voor zonsondergang en dat voelt dan gek genoeg weer als een geruststelling. 

De volgende ochtend pakken we de bus omhoog. Het is bizar dat hier een bus rijdt en we houden regelmatig onze adem in wanneer de bus over een modderig pad richting het ravijn kantelt. De bus is vol, dus we staan beiden met onze fiets aan de hand bijna twee uur in het gangpad over hobbelige, smalle wegen. Op de top stappen we uit bij een vogelkijkpunt en worden we beloond met tientallen prachtige kolibries die uit onze hand eten. 

Willen we dit wel?

De dagen erna fietsen we door het hart van de Colombiaanse koffieregio. Het is prachtig en de steile koffieplantages zijn erg indrukwekkend. Toch verloopt het fietsen moeizaam. We moeten ontzettend wennen aan de hoogtemeters, het klimaat, de taal en de cultuur. Hoe mooi het ook is, we kunnen er nog niet helemaal van genieten. Op momenten dat het zwaar is slaat de heimwee toe, wat het fietsen vervolgens niet makkelijker maakt. Er volgen tranen en twijfels. Wat als dit het voor de komende maanden is, moeten we dit dan wel willen? Deze reis voelt anders. We hebben onszelf bewezen tijdens het fietsen in Noorwegen en het vooruitzicht op nog een jaar dagelijks afzien klinkt niet meer zo aantrekkelijk. 

Na een aantal mooie, maar zware dagen komen we aan in Salento. Hier denken we goed na over het verdere verloop van onze reis. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat het simpelweg te vroeg is om te stoppen. We willen onszelf eerst nog de kans geven om te wennen aan alle nieuwe dingen, voordat we echt kunnen zeggen of we dit willen of niet. Wel besluiten we een aantal dingen anders te doen, zo verzenden we bijvoorbeeld een aantal spullen vooruit om gewicht te besparen, nemen we vaker pauzes om op adem te komen en proberen we luchtiger met de situatie om te gaan en meer van de omgeving te genieten. We gaan dus nog langzamer en bewuster reizen dan we al deden. 

Op het juiste moment

We genieten van het mooie plaatsje Salento en drinken heerlijke Colombiaanse koffie wanneer we plots twee vol bepakte fietsen op het pleintje zien staan. Het blijken twee Denen te zijn die in Ushuaia zijn begonnen en onze hele reis dus al achter de rug hebben. Alsof het zo had moeten zijn, vragen we hen die avond het hemd van het lijf. Deze ontmoeting is ontzettend motiverend voor ons en het stelt ons gerust dat zij in het begin met dezelfde dingen worstelden. Er staat ons nog zoveel moois te wachten, dat we niet kunnen wachten om deze uitdaging weer met beide handen aan te pakken. Op naar de volgende etappe!