15 | De eerste dagen in Colombia

Het is inmiddels ruim drie maanden geleden dat we hier ons laatste reisverslag deelden, maar we hebben niet stilgezeten! In Nederland brachten we veel tijd door met familie en vrienden en heeft Yvette hard gewerkt aan haar videoserie over onze fietsreis door Noorwegen. In deze videoserie hebben we geprobeerd onze reis zo eerlijk mogelijk te portretteren en we zijn trots op het resultaat. Je kunt de hele serie hier bekijken. Na een aantal hectische en spannende weken, vertrokken we op 11 december vanuit Amsterdam naar Cartagena.

Aankomst in Cartagena

Na een reis met langdurige overstappen arriveerden we in Cartagena, Colombia. We waren van tevoren al gewaarschuwd, maar het uitstappen in caribisch gebied is alsof je een warme tuinkas binnenstapt. Eenmaal bij de bagageband begint het harde werken. Na een reis van 36 uur met nauwelijks slaap, pakken we onze fietsen uit – die zijn gelukkig veilig met ons meegereisd. Onder toeziend oog van de politie in de aankomsthal monteren we alles weer netjes op de fiets. Eenmaal klaar verlaten we het vliegveld vermoeid en bezweet met onze bepakte fiets aan de hand. Deze nieuwe wereld doet ons denken aan de hectiek van onze reis door Marokko, het type hectiek waar we niet per se met plezier aan terugdenken. Eenmaal aangekomen in ons hotel zijn we blij dat wij en onze spullen veilig zijn. Na de zeer welkome koude Colombiaanse douche verkennen we deze prachtige koloniale stad vol met historie en leuke café’s. 

Cartagena is de eerste stad die de Spanjaarden in Zuid-Amerika ‘stichtten’. Het werd een rijke stad door handel in inheems goud en slaven; een tragische historie die vandaag de dag nog is terug te zien in de lokale bevolking. Cartagena werd regelmatig aangevallen door piraten of andere landen – inclusief ons eigen slinkse landje, maar is nooit veroverd. 

Onze eerste Warmshowers host in Colombia

Na vier toeristische dagen ontmoetten we Deimer (onze Warmshowers host) op een zaterdagavond op Plaza de la Trinidad. We drinken wat biertjes en gooien ons beste gebrekkige Spaans in de strijd, waarna hij ons wil voorstellen aan zijn vrienden. Zijn vrienden blijken twee Fransen die acht maanden geleden vanuit Ushuaia naar Cartagena zijn gefietst. Het werd een speciale ontmoeting en we dansen die avond samen salsa in een klein, lokaal barretje. 

De volgende dag lunchen we met zijn allen bij Deimer thuis om de Fransen daarna uit te zwaaien. We slapen bij Deimer, maar overdag werkt hij nog. Iets wat we van tevoren niet wisten. Ietwat ongemakkelijk blijven we achter op het terras van Deimer zijn familiehuis. Het was onwerkelijk. Daar zaten we dan, midden in een buitenwijk van Cartagena, in wat wij in Nederland een arme wijk zouden noemen. De kinderen spelen samen op straat, volwassenen zitten op een stoel voor de deur en overal waar we kijken zien we huizen van bakstenen en golfplaten. De gehele familie woont in een klein huis, en iedere generatie krijgt er een nieuwe verdieping bij. Achterin het huis is de badkamer, niet meer dan een pijp uit de muur met koud water en een toilet. Vanaf de badkamer kijk je door een groot raam met tralies. Het uitzicht vanuit dat raam zullen we nooit vergeten. Het huis van Deimer ligt tegen een heuvel. Tegen schemering zien we één grote golf aan roodkleurige bakstenen huisjes met golfplaten, vol met rood, groene en blauwe kerstverlichting. Aan de horizon ligt de zee met een enkel vrachtschip en de zon die ondergaat. 

‘s Avonds lopen we met Deimer een rondje door zijn wijk en proberen we een arepa de huevo (arepa met ei) in een met tl-buizen verlicht zaakje. Terwijl we eten vragen de Colombianen ons het hemd van het lijf. Wie zijn jullie, vinden jullie het hier leuk, is de arepa lekker, waar komen jullie vandaan, hoe lang blijf je in Colombia. De zoon van de eigenares van het zaakje heeft ons wel duizend keer gefilmd, terwijl we de arepa proberen en in ons hakkelende Spaans vertellen dat we het erg lekker vinden. Met onze zwetende, spierwitte gezichten, vers uit Nederland, staan we lachend op de Facebookpagina van het zaakje. 

Op vakantie in Noord-Colombia

We laten onze fietsen achter bij Deimer om het noorden van Colombia te verkennen. Daar genieten we ruim twee weken van onze langverwachte zonvakantie na het regenachtige Noorwegen. We slapen in een prachtig jungle resort met huizen van bamboe en prachtige grote, tropische planten. Dagelijks zien we kolibries en andere exotische soorten. De vakantie was heerlijk. We doen een poging tot surfen, wandelen door het regenwoud en bezoeken het prachtige Tayrona National Park met haar bekende stranden, zoals Cabo San Juan del Guia. Als afsluiter van onze mooie vakantie bezoeken we Minca en doen daar een vogeltour om iets over de prachtige vogels van het regenwoud te leren. Met wat beginnersgeluk zien we de Barranquero; een zeldzame, maar bekende vogel in Colombia.

Het stadsleven in Medellin

Terug in Cartagena nemen we afscheid van Deimer en vertrekken we met al onze spullen per nachtbus naar Medellin. In Medellin gaan we twee weken op Spaanse les om iets comfortabeler door Zuid-Amerika te reizen. Y me digo con feliz la clases de español son muy effectivos. Ook vieren we nieuwjaarsavond op een plein in Medellin tussen alle dansende Colombianen en live muziek. Het was een onvergetelijke ervaring. Medellin is een bijzondere stad vol historie. We wennen aan het stadsleven, ontmoeten veel leuke mensen en vermaken ons prima. ‘s Ochtends fietsen we naar Spaanse les, waarna we ‘s middags de stad verkennen door veel leuke koffietentjes, restaurants, musea en andere interessante, culturele plekken te bezoeken. 

Ook bezoeken we Comuna 13, een wijk die tot vijf jaar geleden nog de onveiligste van Medellin was, maar nu de drukbezochtste wijk van Medellin is. Comuna 13 is opgebouwd door Colombiaanse vluchtelingen. Door de oorlog zijn veel Colombianen ontheemd en gevlucht naar de stad. Ze konden nergens anders heen en hebben de wijk dus noodgedwongen illegaal opgebouwd – welke inmiddels gelegaliseerd is. In deze wijk werd lang door kartels, guerilla’s en paramilitairen om de macht gevochten vanwege de strategische ligging en de verbinding met de snelweg. De mensen leefden hier lang in angst en hebben familieleden verloren. 

We beseffen ons maar al te goed dat we in Nederland niets te klagen hebben. Zelfs al zijn onze huizen, gasprijzen en supermarkten nu wat duurder en hebben we een studieschuld, dan nog zijn we in staat om alles te betalen en zelfs nog wat te sparen. Het is voor ons de eerste keer dat we daadwerkelijk zien en voelen hoe oneerlijk de wereld kan zijn. Toch lijken de mensen in Comuna 13 niet ongelukkiger dan de mensen in Nederland. Sterker nog, de mensen komen hier misschien zelfs gelukkiger over en zijn ontzettend trots op wat ze allemaal hebben bereikt. Het geeft ons veel stof tot nadenken. 

Na ruim een maand in Colombia is het op 16 januari toch echt tijd om op de fiets te stappen. We zijn erg zenuwachtig om aan dit onbekende avontuur te beginnen, maar meer ‘klaar’ dan dit worden we niet, dus is het tijd om te beginnen. Ons eerste doel is Jardín, gevolgd door Salento: het hart van de Colombiaanse koffieregio.