12 | Aankomst op de Lofoten

Na een aantal mooie dagen eilandhoppen in Noorwegen, pakken we het fietsen weer op richting Bodø. De mooie zomerdag op Rødøya maakt plaats voor weer een aantal regenachtige dagen. We zijn er een aantal dagen uit geweest, maar het fietsen voelt al snel weer als normaal. Met ons einddoel in zicht fietsen we ieder in onze eigen gedachten, bijna routinematig, verder.

Elanden spotten

Een aantal weken geleden heeft Yvette van dichtbij een eland in de berm gespot, maar Matthijs was helaas te laat. Sindsdien turen onze ogen dagelijks de bosranden af, op zoek naar een eland voor Matthijs. Eigenlijk hebben we de moed al een beetje opgegeven, want wat moet een eland zo dichtbij de stad langs een drukbezochte autoweg? Maar niets is minder waar: plots spot Matthijs een eland vlak langs de weg in de bosrand naast een akker. Eindelijk! Op de laatste dag voor ons vertrek richting de Lofoten kan Matthijs weer rustig ademhalen, alsof het zo had moeten zijn. Wat een bijzondere dieren.

Kamperen naast de zeearend

Vanaf Bodø nemen we de ferry richting Moskenes. De avond voor vertrek voelt gek. We hebben er zo lang naar uitgekeken en nu zijn we nog maar één dag verwijderd van ons einddoel. Na twee en een halve maand fietsen voelt deze dag gek genoeg als een dag zoals alle anderen. We eten onder de tarp, terwijl het buiten giet. Vlak voor ons op de rots vliegt plots een zeearend weg. Hij bleek al die tijd naast ons te zitten. Het is een indrukwekkend beeld, om zo’n gigantische vogel van dichtbij weg te zien vliegen. We zijn er even stil van.

Spuugzakjes op de ferry

In Bodø wachten we een aantal uur op de ferry. We spenderen de tijd met heerlijke koffie bij Melkebaren, en bezoeken wat kringloopwinkels. We fietsen naar de ferry alsof het er eentje zoals alle anderen is, maar toch voelt deze een beetje alsof we Noorwegen verlaten. We laten het vasteland achter ons, het grootste deel van onze reis door Noorwegen zit erop.

De boottocht duurt vier uur, dus we nemen al onze benodigdheden mee naar boven, in de veronderstelling dat we lekker kunnen lezen en laptoppen. Voor een halfuurtje gaat dat goed, maar al snel slaat de sfeer om. De zee is ontzettend ruig en de boot deinst met vrije vallen op en neer. Yvette heeft het er al snel moeilijk mee en kruipt in de foetushouding op haar stoel. Muziek op, volle focus om zichzelf in slaap te houden en haar misselijkheid in bedwang te houden. Om ons heen zien we mensen spuugzakjes pakken, knock out op de stoelen liggen of slingerend over het gangpad naar het toilet strompelen. Iedereen heeft zichtbaar moeite met de hevige golven en de boottocht lijkt eindeloos. Achteraf lachen we om deze heftige oversteek, het voelde een beetje alsof we op een duister feest waren beland.

Emotionele aankomst op de Lofoten

Het laatste half uur nemen de golven af, wat voor ons het signaal is dat we de kust bereiken. Langzaam rapen we onszelf weer bij elkaar en durven we het dek op te lopen om het uitzicht te bekijken. In de verte doemen de ruige pieken op uit de zee, omringd met donkere wolken. In gedachten hebben we dit moment zo vaak afgespeeld en nu is het daar: de Lofoten. We hebben eindeloos afbeeldingen gegoogled en nu zien we het met onze eigen ogen. Langzaam komen de eilanden dichterbij en zien we steeds meer detail, kleur en beweging. Het is een emotioneel moment. We hebben duizend voorstellingen gemaakt over hoe het zou zijn, maar toch overvalt het ons. Het is een emotioneel moment voor Yvette, omdat ze dit zo graag met haar opa had gedeeld. Voor zijn verjaardag vroeg hij een wereldbol om onze reis te kunnen volgen. De kaart van Noorwegen lag klaar om aan de muur gehangen te worden, zodat hij onze bestemmingen kon vastleggen. Maar het mocht niet zo zijn. Zijn aanwezigheid is voelbaar en de tranen volgen snel.

Als we zijn bijgekomen van de boottocht en onze aankomst, zoeken we een plekje om onze tent op te zetten. Het is al laat, dus we besluiten de volgende ochtend te bedenken wat we willen doen en zien.

‘The weather will be shit and worse’

Om te kunnen genieten van onze prestatie en de afgelopen maanden een plekje te geven, hebben we eerst vijf dagen samen gepland op de Lofoten. Daarna staat ons een heerlijke vakantie te wachten: Matthijs zijn oom Wim komt een aantal dagen in een huisje op de Lofoten doorbrengen. Voor het zover is, willen we graag samen verschillende wandelingen doen op de Lofoten. Het liefst zonder de fietsen en met backpack, om optimaal te genieten van alle mooie natuur die de Lofoten rijk zijn. Helaas hebben we ontzettend slecht weer en kunnen we de eerste drie dagen van onze tijd samen niet veel meer doen dan door de regen fietsen en in een natte tent wachten op beter weer. De wandelingen die we wilden doen worden ons door de lokale bevolking afgeraden. Het is niet veilig genoeg. “The weather will be shit and worse”, vertelt hij ons. Met die boodschap zetten we onze tent op in een moerassig stuk gras terwijl de hemel naar beneden komt. Dit houden we niet vol, dus we besluiten een camping te boeken om het voor onszelf iets comfortabeler te maken. We dealen met een zomer van extremen in Europa. In het zuiden is het al maanden extreem droog, terwijl het in het Noorden extreem nat is.

Hike naar Ryten

Na een aantal dagen hevige regen breekt voor één dag de zon door. We besluiten de berg Ryten op te lopen. De hike naar Ryten brengt je in ongeveer 3,5 kilometer naar 543 meter hoogte en duurt ongeveer twee uur. Het is heerlijk om weer even de zon op onze huid te voelen en de fietsen achter ons te kunnen laten. Eenmaal boven is het uitzicht weer prachtig. We hebben mooi zicht op Kvalvika beach, een parelwit strand grenzend aan een helderblauwe zee en fel groene bergtoppen. Deze mooie dag doet ons goed en we genieten van het uitzicht en de stilte op de top.

Slapeloze nachten

Het goede weer maakt helaas snel weer plaats voor hevige wind en regen. Hoewel we stiekem denken dat het einde in zicht is, liggen de zwaarste nachten nog voor ons. We zoeken een plekje uit de wind en zetten de tent op. Als we eenmaal warm en droog in onze slaapzak liggen, slaat de wind toe. Van alle richtingen pakt hij onze tent op om hem vervolgens plat tegen de grond te drukken. We zitten rechtop in onze slaapzak om de tent met onze handen van binnenuit omhoog te duwen. Het is duidelijk dat we hier niet kunnen blijven staan, dus zijn we rond middernacht genoodzaakt om onze slaapzakken weer in te pakken, de luchtbedden leeg te laten lopen en de hele bende weer in de fietstassen te stoppen. In het donker fietsen we ‘s nachts door op zoek naar een plekje uit de wind. We vinden uiteindelijk een iets rustigere plek, maar van onze nachtrust is niet veel over.

Overdag genieten we van hoe mooi het op de Lofoten is. Overal zien we witte stranden en ruige bergen. Het is echt een ontzettend mooie plek op aarde. Op Haukland strand zetten we onze tent op. Er is wederom windkracht 7 voorspeld en er zijn geen plekken om te schuilen voor de wind, waardoor we ook die nacht wakker blijven, omdat onze tent het zonder onze steun zou begeven onder de harde windstoten.

Door weer en wind naar Wim

De volgende ochtend waait de wind nog hard en het regent pijpenstelen. We zijn moe, maar we hebben hier lang naar uitgekeken: vandaag fietsen we richting oom Wim. Met windkracht 8 tegen en veel regen fietsen we door de storm richting het huisje waar we de komende dagen met z’n drieën verblijven. Onderweg vinden we een bushokje waar we nog even droog en uit de wind onze tanden kunnen poetsen. Ondanks het ontzettend slechte weer zit de stemming er goed in. Het vooruitzicht van een warme douche, vier muren om ons heen en een zachte bank houdt ons gefocust. Vandaag hebben we maar één doel: deze storm overwinnen en bij Wim geraken.